Tι κοινό έχουν ένας τύπος που πουλάει λουλούδια με έναν τύπο που πουλάει ηλεκτρικές συσκευές, μια τύπισσα που πουλάει παπούτσια, έναν τύπο που είναι στο ταμείο ενός μαγαζιού, και μία τύπισσα που συμμαζεύει τα προϊόντα ενός σούπερ μάρκετ; Πακετάρουν, ξεπακετάρουν, τακτοποιούν, καθαρίζουν και πουλάνε προϊόντα, τα οποία, όχι λίγες φορές, τα λες και άχρηστα! Και είναι επομένως εργάτες στον κλάδο του εμπορίου. Τέτοιες φιγούρες είμαστε κι εμείς που μοιράζουμε αυτό το έντυπο. Καταλάβαμε το εξής απλό: ή θα μιλήσουμε εμείς για τον εαυτό μας, τα προβλήματα μας και τις ανάγκες μας ή θα αφεθούμε στην τύχη κάθε αφεντικού αλλά και κάθε αρχισυνδικάλα που έχει πουλήσει τα εργατικά συμφέροντα προ πολλού. Συναντηθήκαμε, μιλήσαμε, καταλάβαμε ότι σαν εργαζόμενοι/ες μοιραζόμαστε πολλά, ότι μας χωρίζουν εξίσου πολλά με τα αφεντικά μας και ξέρουμε ότι πολλά μοιραζόμαστε και με σένα που κρατάς αυτό το έντυπο στα χέρια σου. Σκοπός μας είναι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου της Θεσσαλονίκης, να έρθουμε σε επαφή, να μιλήσουμε σε πρώτη φάση για τα προβλήματα μας. Να οργανωθούμε με βάση την ταξική μας θέση, και μέσα από διαδικασίες βάσης χωρίς “ειδικούς” και “ηγέτες”, να προασπίσουμε το δίκιο μας απέναντι στο δίκιο των αφεντικών να μας εκμεταλλεύονται, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο φθηνά. Αυτό δε θα συμβεί με γκρίνια, αλλά με αγώνα και με αλληλεγγύη.
Ο κλάδος των εμποροϋπαλλήλων ήταν και είναι παραδοσιακά μια μεγάλη αρένα όπου καταπατούνται συνεχώς δικαιώματα και οι εργαζόμενοι γίνονται λιγότερο σημαντικοί μπροστά κέρδη μιας επιχείρησης. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν κάθε φορά ένα καινούργιο εργασιακό νομοσχέδιο δοκιμάζεται πρώτα στον κλάδο του εμπορίου. Ας δούμε όμως εκτός από τα προβλήματα που συνεχώς προστίθενται, τι βιώνει ένας εμποροϋπάλληλος σήμερα. Μια συνεχόμενη, χωρίς λόγο ορθοστασία, που καταπονεί το σώμα σου και σε κάνει μελλοντικά μη λειτουργικό, λες και είναι προσβλητικό για κάποιον πελάτη να σε δει να κάθεσαι. Είναι όμως τόση η πίεση από τα αφεντικά για να πιάνεις από τα μαλλιά τον πελάτη με το που θα μπει, που πρέπει να είσαι σε εγρήγορση. Γιατί όπως λένε «δεν πρέπει να μπαίνει κανείς στο μαγαζί χωρίς να αγοράζει τίποτα». Ένα μόνιμο άγχος είναι οι στόχοι, σε όσες εταιρίες υπάρχουν, όπου καλείσαι να «αποδείξεις την αξία σου» κάθε τρεις και λίγο, αλλιώς το φάντασμα της απόλυσης βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου. Πολλές φορές μέσω των ατομικών στόχων δημιουργείται ένας έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων που χαλάει το ομαδικό κλίμα και προωθεί τον ατομισμό. Πολλές φορές αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς στο σπαστό ωράριο του μαγαζιού με αποτέλεσμα την στέρηση του ελευθέρου χρόνου και της δημιουργικότητας σου, ειδικά αν δεν μένεις κοντά στο μαγαζί. Αντί να δουλεύουμε για να ζούμε γίνεται το αντίθετο. Λόγω της έλλειψης μαχητικού συνδικαλισμού στον κλάδο δε μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα γιατί βρίσκεσαι μόνος σου απέναντι σε μια επιχείρηση, υπό την τρομοκρατία της απόλυσης και της ουράς που περιμένει για μια θέση. Μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν υπάρχουν κάποια μίνιμουμ τα οποία μπορείς να επικαλεστείς με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να υπογράψεις μια χείριστη σύμβαση. Όλα αυτά θα έλεγε κάποιος ότι αντέχονται (ή και όχι) προκειμένου να παίρνεις έναν μισθό με τον οποίο θα καλύπτεις τις ανάγκες σου. Κάτι τέτοιο όμως ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας, μιας και τα αφεντικά προσφέρουν σχεδόν αποκλειστικά τον βασικό μισθό ο οποίος έχει φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ποτέ οι εργοδότες δεν πληρώνουν περισσότερα γιατί ποτέ “δε βγαίνουν”. Όλο μας πιέζουν γιατί θέλουν να βγάλουν περισσότερα από την εργασία Μας. Εκτός αν κανένα αφεντικό στο τέλος του μήνα σου μοιράζει τα κέρδη! Επιπλέον, κάθε εργοδότης θέλει οι μισθοί που πληρώνει αυτός να είναι όσο το δυνατόν μικρότεροι. Σήμερα λόγω της κρίσης το ονομάζουν “ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”, “Ανταγωνιστικότητα”, δηλαδή ποιό αφεντικό πουλάει σε βάρος άλλων με τα λιγότερα (μισθολογικά) έξοδα. Στην ήδη άσχημη εργασιακή κατάσταση έρχονται να προστεθούν και τα καινούργια απαράδεκτα μέτρα. Αρχικά είχαμε την έντονη προσπάθεια άρσης της κυριακάτικης αργίας για 52 φορές τον χρόνο. Μετά πέσαμε στις 8 και οι διαβουλεύσεις συνεχίζονται. Έπειτα έχουμε τις λεύκες και τις κόκκινες νύχτες και την μεταφορά ηλίθιων αμερικανικών εθίμων όπως το black Friday όπου στην Αμερική έχει φέρει κυριολεκτικά μέχρι και νεκρούς.
Παραπλήσια και καμιά φορά χειρότερη, είναι η πραγματικότητα για τους εργαζομένους και άλλων κλάδων. Ξέρουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει για τα αφεντικά το να είσαι είτε πολύ νέος είτε πολύ μεγάλος σε ηλικία, μετανάστρια ή απλά γυναίκα. Οι μισθοί μικραίνουν κι άλλο, η εντατικοποίηση της εργασίας αυξάνεται, οι εκβιασμοί πληθαίνουν, τα ερωτικά υπονοούμενα δίνουν και παίρνουν. Ταυτόχρονα μας κάνουν να είμαστε ικανοποιημένοι με τα νέα προγράμματα που εφαρμόζονται και που αφορούν είτε 8μηνες συμβάσεις στους δήμους, είτε ολιγόμηνες συμβάσεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις (voucher). Ακόμη χειρότερα εξαπλώνονται οι άμισθες Πρακτικές ασκήσεις και οι “μαθητείες”. Τα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά, μπορεί να γκρινιάζουν για τους φόρους που πληρώνουν και για την πτώση των τζίρων, αλλά ξεχνάν ότι την πιθανή χασούρα τους την ισοσταθμίζουν με την ολοένα και πιο φθηνή, εργασία που τους προσφέρουμε. Είτε καθόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή, είτε Μοιράζουμε φυλλάδια, είτε πουλάμε πακέτα σύνδεσης σε τηλεφωνικά κέντρα, είτε είμαστε 8ωρα όρθιοι και με φορεμένο χαμόγελο, είτε κουβαλάμε, είτε σερβίρουμε, είτε σφουγγαρίζουμε σκάλες, είτε προσφέρουμε τις κάθε είδους υπηρεσίες μας στο κάθε είδους αφεντικό, ότι δουλειά και να κάνουμε για να ζήσουμε, είμαστε εμείς, η εργατική τάξη, που ενώ παράγει τον πλούτο αυτού του κόσμου, γίνεται σταδιακά όλο και πιο φτωχή, όλο και πιο αδύναμη να καλύψει τις βασικές της ανάγκες. Και η κατρακύλα θα συνεχιστεί όσο σιωπούμε, όσο φοβόμαστε, όσο έχουμε αυταπάτες, όσο μένουμε ικανοποιημένοι με το λιγότερο κακό. Όσο δεν μιλάμε για τον μισθό μας που όλο και μικραίνει, για τον ελεύθερο μας χρόνο που όλο και συρρικνώνεται, για τις συνθήκες εργασίας που όλο και χειροτερεύουν.
Μπορείς να μας βρεις στο mail: [email protected]
Και βέβαια να μας συναντήσεις για να γίνουμε περισσότεροι και περισσότερες στην πρώτη συνέλευση που θα κάνουμε: ΔΕΥΤΕΡΑ 24/4 ΣΤΙΣ 17.00 ΣΤΗΝ ΕΔΟΘ, ΠΡΟΞΕΝΟΥ ΚΟΡΟΜΗΛΑ 51.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
