Η αστυνομία έχασε στο Αμβούργο – γιατί δεν κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο

8/7/2017 Crimethink. 

Περισσότερη ενημέρωση Crimethink

Αυτό το βράδυ [7 προς 8/7/2017], για δεύτερη συνεχόμενη νύχτα, περίπου εικοσι χιλιάδες οπλισμένοι αστυνομικοί με τον καλύτερο εξοπλισμό ελέγχου πλήθους που το χρήμα μπορεί να αγοράσει έχασαν εντελώς τον έλεγχο του κέντρου του Αμβούργου. Την προηγούμενη νύχτα ήταν αρκετά άσχημα, με συγκρούσεις και αποκεντρωμένες επιθέσεις να συνεχίζουν πολύ μετά το ηλιοβασίλεμα· τη σημερινή νύχτα αναγκάστικαν να αποτραβηχτούν εντελώς από την γειτονιά του Schanze για αρκετές ώρες, καθώς τα οδοφράγματα έκαιγαν στις διασταυρώσεις και χιλιάδες ανθρώπων όλων των ειδών χαίρονταν γιορτινά την ελεύθερη από αστυνομία περιοχή. Τώρα, ο δήμαρχος που κάλεσε την G20 στο Αμβούργο τάσσεται υπερ του τέλους της βίας που ο ίδιος ξεκίνησε.

Αυτό δείχνει πως ακόμα και με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, κανένα ποσό αστυνομικής βίας δεν μπορεί να ελέγξει έναν πληθυσμό ο οποίος είναι αποφασισμένος να αρνηθεί να κυριαρχηθεί. Αυτά είναι καλά νέα για τους αγωνιστές της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.

Καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές, η αστυνομία αλώνει το Schanze με την μεγαλύτερη δυνατή βία, απερίσκεπτα στρέφοντας πολυβόλα προς δημοσιογράφους και τον οποιονδήποτε, αναζητώντας εκδίκηση σε αυτούς που παραμένουν στους δρόμους ακόμα και αφού οι περισσότεροι έχουν επιστρέψει σπίτι να ξεκουραστούν. Οι μονάδες ειδικών δυνάμεων του Αμβούργου και άλλων πέντε πόλεων έχουν αναπτυχθεί στους δρόμους, όπως επίσης και ειδικές δυνάμεις από την Αυστρία. Αλλά, κανένα ποσό βίας και καταπίεσης δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός οτι έχασαν τον έλεγχο – και ακόμη πιο σημαντικά, οτι ποτέ δεν δικαιούνταν αυτόν τον έλεγχο εξ’ αρχής.

Οι παράλογοι των θεωριών συνωμοσίας θα ισχυριστούν οτι η G20 σκόπιμα τοποθετήθηκε στο Αμβούργο προκειμένου να προκαλέσει τον πληθυσμό έτσι ώστε να δικαιολογήσει περαιτέρω καταστολή των πολιτικών ελευθεριών. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Τοποθετώντας την G20 αμέσως δίπλα από μια από τις πιο ριζοσπαστικές γειτονιές της Γερμανίας, οι αρχές έθεσαν υπό εξέταση τον πληθυσμό ώστε να δουν πόσα άτομα θα καταφέρουν να συγκεντρωθούν. Μετέτρεψαν το Αμβούργο σε ένα πειραματικό εργαστήριο καταστολής, φέρνοντας αστυνομικούς από πολλά έθνη της Ε.Ε προκειμένου να μελετήσουν την καταστολή.

Αλλά εαν μπορούμε να το κάνουμε αδύνατο για την αστυνομία να μας ελέγξει, σε πείσμα του οτι περισσότερο από ένας στους δέκα αστυνομικούς όλης της γερμανίας συγκεντρώθηκαν σε μια πόλη, τότε σίγουρα μπορούμε να υπεραμυνθούμε της ελευθερίας μας ενάντια στο κράτος ως όλον. Το ζητούμενο εδώ είναι οτι δεν μπορούμε να προσκολληθούμε δειλά στην αυταπάτη ότι το κράτος θα επιτρέψει τις ελευθερίες μας μόνο αν είμαστε αρκετά υπάκουοι. Κανένας λαός δεν κέρδισε ποτέ την ελευθερία του με αυτό τον τρόπο.

Τα πράγματα έφτασαν σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή: το μέλλον θα είναι επαναστατική απελευθέρωση ή αστυνομικό κράτος. Το υποτιθέμενο μεσαίο/κεντρώο έδαφος, στο οποίο περιορισμένες ελευθερίες προστατεύονται από το κράτος το οποίο συγκρατείται από τη βούληση του λαού ήταν πάντα ένας μύθος, μια αυταπάτη η οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί.

Ας δούμε καλύτερα το σπάσιμο του αστυνομικού ελέγχου. Το 1987 η γερμανική αστυνομία ξεκίνησε να αλλάζει το τότε μοντέλο ελέγχου πλήθους προκειμένου να προσαρμοστεί στους τρόπους με τους οποίους τα πλήθη την ξεπέρασαν και την νίκησαν – ειδικά την πρωτομαγιά εκείνου του έτους. Το μεταγενέστερο μοντέλο της γερμανικής αστυνόμευσης, στο οποίο μεγάλες γραμμές ΜΑΤ συμπληρώνονται από ευκίνητες μονάδες ‘’αρπαγής’’ οι οποίες διατηρούν στενή επαφή με το πλήθος, έχει περισόττερο ή λιγότερο υπηρετήσει στη διατήρηση του ελέγχου στις αστικές εξεγέρσεις ως τώρα.

Το 2017, ακριβώς 30 χρόνια μετά την απαρχή αυτού του μοντέλου, τα πλήθη του Αμβούργου πέτυχαν για άλλη μια φορά να ξεπεράσουν και να νικήσουν την αστυνομία. Αυτή τη φορά, το έκαναν διασπείροντας τη δράση σε μια μεγάλη έκταση της πόλης κινούμενα γρήγορα και εστιάζοντας σε αποκεντρωμένες δράσεις. Κάθε φορά που η αστυνομία εγκαθιστούσε μια γραμμή ελέγχου, ο κόσμος μαζευόταν από την άλλη πλευρά – όχι μόνο διαδηλωτές αλλά και υποστηρικτές – θεατές. Μικρές, αρκετά οργανωμένες ομάδες διαδηλωτών είχαν την ικανότητα να δημιουργήσουν εξόδους διαφυγής και να εκτελέσουν γρήγορες επιθέσεις, ενώ μεγαλύτερα κομμάτια του πλήθους τραβούσαν την αστυνομία προς μια κατεύθυνση και ύστερα προς μια άλλη. Όσο περισσότερη περιοχή είχε η αστυνομία να ελέγξει, τόσο περισσότερο ανταγωνιζόταν τον πληθυσμό και τόσο περισσότερους διαδηλωτές είχε να αντιμετωπίσει καθώς οι γραμμές της γίνονταν όλο και πιο λεπτές και τεντωμένες. Εν τέλει, έχασε τον έλεγχο των πιο απείθαρχων περιοχών και αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει εντελώς.

Επιπρόσθετα των τακτικών ζητημάτων, το πιο σημαντικό χτύπημα στην αστυνομία ήταν το οτι, πηγαίνοντας αρκετά μακριά προκειμένου να ελέγξει τον πληθυσμό με ωμή βία, έχασε τη νομιμοποίηση στο δημόσιο λόγο. Η παράλογη και απρόκλητη επίθεσή της στην χθεσινή πορεία «Welcome to Hell» έστρεψε όλη την πόλη εναντίον της. Χωρίς καμιά αμφιβολία έχουν χάσει τον έλεγχο.

Σίγουρα όμως θα τον επανακτήσουν, πιθανότητα με το κόστος πρόκλησης μεγάλου πόνου σε όσους παραμένουν ακόμα στους δρόμους. Αλλά θα πρέπει να αναθαρρήσουμε από το γεγονός πως η αστυνομία ηττήθηκε, πως δεν κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό της τον πληθυσμό – και θα πρέπει να εμπνευστούμε από το τρομερό κουράγιο που επέδειξε ο κόσμος στο Αμβούργο, στεκόμενος απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο αρνούμενος να υποχωρήσει.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF