Ο Συριακός εμφύλιος είναι ίσως ο χειρότερος που γνώρισε η μεταπολεμική ανθρωπότητα μετά από αυτόν στην Ρουάντα την προηγούμενη δεκαετία. Όπως και σε κάθε παγκόσμια σύγκρουση που τραβά τα φώτα της δημοσιότητας οι πόλοι της παγκόσμια κυριαρχίας, οι μεγάλοι παίχτες του ιμπεριαλισμού είναι παρόντες και δίνουν τον τόνο στην ανθρωποσφαγή. Η Ρωσία στηρίζει τον Ασσαντ, η Δύση στηρίζει, ότι έχει απομείνει από την κοσμική αντιπολίτευση. Μαζί με αυτούς θα βρεθούν και μικρότεροι γειτονικοί ιμπεριαλισμοί να συνεισφέρουν στο χάος: Η Τουρκία, το Ιράν, η Αραβία, τα εμιράτα.
Σε κάθε σύγκρουση τέτοιου τύπου, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κάθε υπερδύναμης ενεργοποιούνται σε κάθε χώρα με σκοπό να αυξήσουν, εν είδει επικοινωνιακού λόμπυ, την πίεση προς την εθνική κυβέρνηση, που με τη σειρά της μοιράζει την υποστήριξη της στους διεθνείς οργανισμούς λαμβάνοντας, έστω μερικά, υπόψην την κοινή της γνώμη.
Στο συριακό εμφύλιο τα καθεστωτικά μέσα και κόμματα τάχθηκαν ανοιχτά και αναφανδόν υπέρ των ανταρτών ενώ το ρωσόφιλο μπλοκ, απο τμήμα της αριστεράς μέχρι το παπαδαριό στήριξε τον Ασσαντ.
Το δράμα των σύριων που ζουν έναν εμφύλιο που στα μισά χρόνια διάρκειας απο τον ελληνικό του 44-49 έχει τα διπλά θύματα απεικονίστηκε ανάγλυφα και από τις δύο πλευρές: Τα αθώα θύματα του εθνικιστή δεσπότη Άσσαντ από την μία και τα αθώα θύματα των Τζιχαντιστών (που ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία κυριάρχησαν στους κόλπους της συριακής αντιπολίτευσης έναντι των διεφθαρμένων κοσμικών). Ο κοινός τόπος ήταν το δράμα του Συριακού λαού. Η σπέκουλα έγινε με τα αθώα μάτια των παιδιών, με τις εικόνες των ερειπίων, με τα διαμελισμένα πτώματα.
Και ξαφνικά, κάποια απο αυτά τα “αθώα θύματα” κάνουν το αυτονόητο: σηκώνονται και φεύγουν από την κόλαση. Και έρχονται στην πλατεία Συντάγματος.
Και ξαφνικά, αυτοί οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, απο τις φυλλάδες και τα site μέχρι τον τελευταίο δυτικόφιλο και τον τελευταίο φασίστα σιωπούν. Τώρα που τα θύματα είναι δίπλα τους, (θύματα του Ασσαντ, θύματα της Τζιχάντ) μεταμορφώνονται σε αυτό που πραγματικά είναι για κάθε ενεργούμενο, συνειδητό ή ασυνείδητο ντόπιων και διεθνών μπλοκ εξουσίας: λαθρομετανάστες, παράσιτα, ένα πρόβλημα που “δεν μας αφορά”.
Και οι άνθρωποι αυτοί, ίσως χωρίς το φόβο να τους βομβαρδίσουν αλλά με τον φόβο να τους στείλουν πίσω, με το φόβο να πεθάνουν απο το κρύο στην πλατεία Συντάγματος, βρίσκονται εδώ μεταφέροντας ένα πρόβλημα που κάθε διαπύρσιος υπερασπιστής ιμπεριαλισμών δεν σκόπευε ποτέ να αντιμετωπίσει απο κοντά. Μια ενοχλητική εισβολή της συνέπειας των λόγων.
Αλλά δεν θα ιδρώσει το αυτί τους: μπορούν με την ίδια άνεση να κάνουν ότι δεν τους βλέπουν. Μπορούν με την ίδια άνεση να συνεχίσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα του Συριακού λαού και να πετάξουν τους Σύριους στην Αμυγδαλέζα.
Γιατί αυτοί είναι. Γιατί ποτέ κανείς δεν πρέπει να πάρει σοβαρά επικοινωνιακούς μηχανισμούς της εξουσίας αλλά και τους πρόθυμους ανόητους ακολουθητές τους.
Αλλά ας θυμούνται όλοι την εικόνα των Σύρων, ας θυμούνται τα γυναικόπαιδα στο πεζοδρόμιο: μια πικρή υπενθύμιση για το τι παθαίνει μια κοινωνία που αφήνεται στα χέρια των συμφερόντων των εξουσιών. Μια υπενθύμιση για την αξία του κάθε ιμπεριαλιστή πάτρωνα και τον ακολουθητών του. Μια υπενθύμιση ότι οι καιροί αλλάζουν και ίσως κι άλλοι να βρεθούν στη θέση αυτών των ανθρώπων.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
