Ο αναρχισμός ακούγεται παντού στα μέσα τελευταία. Οι αναρχικοί κατηγορούνται και αποδοκιμάζονται από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών. Ο Trump και οι οπαδοί του καταγγέλλουν τους αναρχικούς και τους αντιφασίστες ως κεντρικές φιγούρες στις διαδηλώσεις του Black Lives Matter (BLM).
Οι Δημοκρατικοί κάνουν διάκριση μεταξύ εκείνων που ορίζο9υν ως ειρηνικούς διαδηλωτές και κακούς, βίαιους αναρχικούς που, όπως και οι Ρεπουμπλικάνοι, τους κατηγορούν πως είναι υπεύθυνοι για καταστροφή περιουσιών και για συμμετοχή στις αρπαγές.
Στη πραγματικότητα, οι αναρχικοί εμπλέκονται σε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων μέσα στο κίνημα διαμαρτυρίας. Ιδέες κυκλοφορούν μέσα στις επαναστάσεις οι οποίες, αν δεν είναι αναρχικές, είναι σύμφωνες με τον αναρχισμό. Η ιδέα οι άνθρωποι να βγαίνουν στο δρόμο άμεσα αντί να περιμένουν τέσσερα χρόνια για να ψηφίσουν ώστε ένας πολιτικός να πάει σε ένα μακρινό μέρος και παίρνει αποφάσεις για εμάς είναι σύμφωνο με τον αναρχισμό. Οι απαιτήσεις του του κινήματος BLM, περιλαμβανόμενων εκείνων που μιλάνε για μείωση της χρηματοδότησης προς την αστυνομία και ακόμη και την κατάργηση της είναι διαφορετικές από τις συνηθισμένες απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις και καλύτερη εκπαίδευση για τους μπάτσους.
Είναι απίθανο αυτές οι δυνάμεις να οδηγήσουν σε μια λαϊκή αναρχική επανάσταση στο εγγύς μέλλον, αλλά αυτοί οι παράγοντες μπορούν να συμβάλουν στην δημιουργία ενός οργανωμένου αναρχικού κινήματος; Οργανωμένοι δεν σημαίνει κάποιου είδους κόμματος, μια οργάνωση που σκοπεύει να πάρει την κρατική εξουσία και να κυβερνά πάνω από στους ανθρώπους. Οι αναρχικοί δε λένε στο κόσμο τι να κάνουν. Είναι σε διάλογο με τους άλλους, συνεισφέρουν τις δικές τους ιδέες ανοιχτά και ειλικρινά, ενθαρρύνοντας τους άλλους να αυτοοργανωθούν ανεξάρτητα και αντιτίθενται σε αυταρχικές προσεγγίσεις.
Η πολιτική ζωή των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα πολωμένη. Το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα, κάποτε κεντρώο κόμμα, έχει γίνει μια ακροδεξιά αίρεση. Μετατρέπεται σταδιακά σε αυτοπροσδιοριζόμενους Ναζί καθώς και βλαμμένους φασίστες του QAnon. Οι Δημοκράτες έχουν ακολουθήσει στο γλίστρημα προς τα δεξιά, και τώρα γίνονται ένα κεντροδεξιό κόμμα. Οι Δημοκράτες όμως έπρεπε να αντιδράσουν στην άνοδο της αριστεράς με την δημιουργία μιας δήθεν προοδευτικής πτέρυγας, ωστόσο δίχως ουσιαστικές δυνάμεις.
Οι Δημοκράτες δεν τολμούν να πάνε τόσο αριστερά όσο οι Ρεπουμπλικάνοι πάνε στα δεξιά. Η βάση των Ρεπουμπλικάνων μπορεί να γίνει υστερικά παράλογη, περνώντας στο φασισμό, δίχως να απειλεί τα θεμέλια του συστήματος. Αλλά αν η βάση των Δημοκρατικών από Αφρικοαμερικάνους, Λατίνους, οργανωμένους εργάτες, γυναίκες, οικολόγοι, LGBT άτομα, και άλλοι γίνει πολύ μαχητική, θα ταράξει την κυρίαρχη τάξη των πραγμάτων.
Οι ανάγκες τους δεν μπορούν να ικανοποιηθούν δίχως μεγάλες επιθέσεις στο καπιταλισμό και στο κράτος. Οι θυμωμένοι εργάτες μπορεί ακόμη και να κάνουν μαζικές απεργίες και να κλείσουν την οικονομία, ακόμη και να καταλάβουν εργασιακούς χώρους και βιομηχανίες και να τις λειτουργήσουν από μόνοι τους. η κυρίαρχη ελίτ της οποίας το Δημοκρατικό Κόμμα αποτελεί τμήμα, δεν θα το επιτρέψει αυτό.
Για αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για αυτούς να δυσφημίσουν τους αναρχικούς. Μαζικές προσπάθειες έχουν γίνει για να διοχετεύσουν την απογοήτευση στο εκλογικό σύστημα, ιδιαίτερα οι Δημοκράτες. Μια ένδειξη της στροφής προς τα αριστερά υπήρξε η αυξημένη υποστήριξη για αυτό που αποκαλείται σοσιαλισμός από τους υποστηρικτές του, αλλά είναι εξίσου εκτεταμένα κυβερνητικά προγράμματα όπως και εκείνα που βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.
Ο ενθουσιασμός αυτός, ιδιαίτερα μεταξύ νεαρών ανθρώπων (‘ότι και αν σημαίνει για αυτούς ο σοσιαλισμός) φάνηκε στις πρόσφατες προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών, αρχικά με την προς την κατεύθυνση της στήριξης της καμπάνιας του Bernie Sanders. Ακόμη και αφού αποσύρθηκε από την κούρσα, οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA) κυρίως εστίασαν στις εκλογικές διαδικασίες, ενώ ο Bernie έδωσε την πλήρη στήριξη του στην εκλογική επιλογή των Δημοκρατών.
Ωστόσο, κάποιοι πρώην υποστηρικτές του Bernie έχουν απογοητευτεί με τους Δημοκράτες και έχουν στραφεί σε μια αντιεκλογική, σχεδόν αναρχική κατεύθυνση.
Αντίθετα με την απεικόνιση από τα μέσα των αναρχικών ως τρομακτικού μονόλιθου, υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους σε πολλά ζητήματα. Σχετικά με τη βία, για παράδειγμα, πολλοί αναρχικοί είναι απόλυτα πασιφιστές ενώ άλλοι χρησιμοποιούν σωματική βία σε αυτοάμυνα, αλλά σχεδόν όλοι από αυτούς διακρίνουν μεταξύ της καταστροφής περιουσιών και επιθέσεων σε ανθρώπους. Πολλοί πιστεύουν σε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική δημιουργίας εναλλακτικών θεσμών μέχρι να μπορέσουν, όπως ελπίζουν, να αντικαταστήσουν την καπιταλιστική οικονομία και κράτος. Άλλοι, δίχως να απορρίπτουν εναλλακτικούς θεσμούς, πιστεύουν πω πρέπει να υπάρξει άμεση αντιπαράθεση με το κράτος και την καπιταλιστική τάξη σε κάποια στιγμή, με την μορφή επαναστατικής εξέγερσης. Και οι δύο τάσεις (που αλληλεπικαλύπτονται) στηρίζουν τις λαϊκές διαμαρτυρίες του BLM.
Σε διαδηλώσεις και οργανώνοντάς τες, οι αναρχικοί συχνά συμμετέχουν ως νοσοκόμοι, φέρνουν φαγητό, προσφέρουν νομικές συμβουλές και βοήθεια, και σε άλλους υποστηρικτικούς ρόλους, όπως και με το να είναι στην πρώτη γραμμή εναντίον της αστυνομίας. Οι διαδηλώσεις του BLM έδειξαν ένα ευρύ στρώμα αναρχικών που είναι Μαύροι ή άλλης φυλλετικής μειονότητας. Συνδέουν αναρχικές ιδέες με αντιρατσιστική θεωρία και τις δικές τους εμεπιρίες.
Το κατεστημένο προσπαθεί να υπονομεύσει την τάση προς τον αναρχισμό με κάθε τρόπο που μπορεί. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, υπάρχει η επίθεση στην αναρχική τάση και από τα δεξιά και από την αριστερά. Η προβοκατόρικη χρήση της βίας από φασιστικές ομάδες και μπάτσους στην δημιουργία μέρους της βίας και της καταστροφής ιδιοκτησιών αγνοείται.
Η αποχρηματοδότηση της αστυνομίας , ενώ προκαλεί κραυγές τρόμου από τη δεξιά δεν είναι παρά η μεταφορά των κυβερνητικών χρημάτων σε άλλες υπηρεσίες ενώ οι μπάτσοι αναδιοργανώνονται για να συνεχίσουν την αστυνόμευση των φτωχών και να καταστέλλουν την αντίσταση. Ακόμα και η πιο ριζοσπαστική διεκδίκηση του να καταργηθεί η αστυνομία, ανήκει απλά στην προοδευτική αριστερά αν ερμηνευτεί πως σημαίνει την κατάργηση μιας εξειδικευμένης αστυνομικής δύναμης, ενώ το κράτος και ο καπιταλισμός διατηρούνται.
Είναι ψευδαίσθηση να πούμε πως η αστυνομία μπορεί να καταργηθεί δίχως μια επανάσταση για την δημιουργία μιας διαφορετικού τύπου κοινωνίας. Πράγματι είναι μια διαδεδομένη παρανόηση να πιστεύεις πως οι αναρχικοί θέλουν μια κοινωνία όπως η σημερινή, αλλά δίχως μπάτσους. Η ταξική κοινωνία είναι αυτό-δικαιολόγηση για την διατήρηση της ένοπλης δύναμης του κράτους. Αφήνοντας το καπιταλισμό στη θέση του δίχως τις σημερινές αστυνομικές δομές, θα καταλήξει σε χάος («αναρχία», όπως την θεωρούν τα μέσα) μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη από εγκληματικές συμμορίες, μαφιόζους, εταιρική ιδιωτική αστυνομία, ή ένας συνδυασμό των τριών. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ανεξάρτητα πόσο πολύ μπορεί να μισούν την αστυνομία, το ξέρουν αυτό. Οι αναρχικοί μπορούν να στηρίξουν απαιτήσεις για αποχρηματοδότητση ή κατάργηση της αστυνομίας, ή άλλες μεταρρυθμίσεις όπως την κατάργηση των νόμων για τα ναρκωτικά, ενώ εξηγούν πως αυτά θα υλοποιηθούν πλήρως μόνο μετά από μια επανάσταση.
Υπάρχει έντονη πίεση στο να οδηγήσουμε το κίνημα μας προς το μετριασμό των μαξιμαλιστικών μας απαιτήσεων. Αυτό γίνεται καθώς ο κόσμος αντιμετωπίζει μια συγκέντρωση καταστροφών που κάνουν τις ήπιες λύσεις ανεπαρκείς: η πανδημία, η κατάθλιψη που έχει προκαλέσει, ο ρατσισμός και η αστυνομική καταπίεση, η κλιματική καταστροφή με τις ξηρασίες που προκαλεί, τις καταστροφικές καταιγίδες, και τις πυρκαγιές, και την δηλητηριώδη προεδρία του Trump, την συνέχιση πολέμων, την αυξημένη ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, και μια νέα πυρηνική κούρσα, όλα τα οποία απιτούν οράματα που πηγαίνουν πέρα από μεταρρυθμίσεις.
Υπό αυτές τις συνθήκες , τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικό από την ανάπτυξη και την συνάφεια του επαναστατικού αναρχισμού. Πως αυτό μπορεί να εξελιχθεί είναι κάτι άγνωστο. Η Βόρεια Αμερική είναι μεγάλο μέρος και είναι απίθανο πως ένας οργανισμός, δίκτυο, ή ομοσπονδία μπορεί να ή θα έχει τις καλύτερες ιδέες.
Μια επανάσταση, αν έρθει ποτέ, θα είναι ένα ενωμένο μέτωπο πολλών τάσεων, αναρχικές και μη αναρχικές. Είναι σημαντικό, ωστόσο, πως η μειονότητα που βλέπει τον εαυτό της ως αναρχική να μην περιμένει παθητικά για τα κινήματα να εμφανιστούν, αλλά να εργάζεται για να προχωρήσει την διαδικασία προς τα εμπρός.
Wayne Price, Fifth Estate 407
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
