Metasplice-s/t ( _bruxist records )
Ο Μάρλοου, αυτός ο Άγγλος τυχοδιώκτης, πηγαίνει σε άλλο ένα ταξίδι περιπέτειας και, κυρίως, αναζήτησης χρημάτων. Αυτή τη φορά, όμως, αντιμετωπίζει τις συνέπειες των πράξεων του, των δικών του και άλλων. Ο κόσμος ακόμα και στις εσχατιές του έχει μετατραπεί σε μια-κακώς εννοούμενη-ζούγκλα όπου κυριαρχούν η βία, η εκμετάλλευση, η εξουσία ο φόβος και η παράνοια. Στο αλληγορικό αριστούργημα του, το Η καρδιά του Σκότους, ο Joseph Conrad τοποθετεί μια κόλαση φρίκης σε κάποιο μακρινό σημείο του πλανήτη. Την ίδια στιγμή υποννοεί πως αυτή η κόλαση μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας, να ζούμε εμείς μέσα σε αυτή.
Περιγράφοντας με εντυπωσιακό τρόπο τη φύση και τις δυνάμεις της αντιπαραβάλει, ακόμα και ασυνείδητα στον αναγνώστη, τις αφύσικες λειτουργίες μιας μεγαλούπολης, της αντίστοιχης δηλαδή καθημερινής ζούγκλας για πολλούς από εμάς. Οι δυνάμεις-κατά τον Conrad-που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή την κατάσταση είναι πολύ πάνω από τις ανθρώπινες ακόμα και αν είναι δημιουργήματα του ανθρώπου.
Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει σε μια τέτοια μεγαλούπολη οι ηχητικές διαστάσεις του hip-hop και της techno, και ας μην ήταν ποτέ οι αγαπημένες μου μουσικές, ήταν πάντα κάτι συγγενές και αππό σε ‘μένα. Αφήνοντας το hip-hop στην άκρη για τώρα, η techno γεννήθηκε μέσα σε πόλεις, του δυτικού κόσμου, που κόχλαζαν ποικιλοτρόπως όντας πεδία μάχης πολλών και διαφορετικών συνιστωσών.
Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν ο Τράβις Μπιγκλ-Ντε Νίρο, στον Ταξιτζή του Σκορτσέζε, ερχόμενος από έναν άλλο πόλεμο, αυτόν του Βιετνάμ, αδυνατεί να αντιμετωπίσει και να λειτουργήσει στον καθημερινό ακήρυχτο πόλεμο των δρόμων της Νέας Υόρκης. Ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να επικοινωνήσει είναι ένα όπλο και η βία που η ίδια η ύπαρξη του μέσου αυτού ορίζει.
Τη ίδια βία αντιμετώπιζαν-και είμαι σίγουρος αντιμετωπίζουν-τα παιδιά των διάφορων γκέτο από τα οποία ξεπήδησε η techno. Μόνο που ( και ευτυχώς γιατί ) η τέχνη μπορεί και υποδεικνύει άλλους δρόμους έκφρασης. Ο χορός, η κάθε είδους underground ηχητική επιδίωξη μέσω ηλεκτρονικών, οριακά ρομποτικών,ρυθμών ήταν ο τρόπος των κατά βάση και καθόλου τυχαία μαύρων παιδιών που έφτιαχναν techno.
H underground αισθητική-ας μην ασχοληθούμε με τα mainstream σκουπίδια-παρέμεινε έως και τώρα κυρίαρχη σε αυτές τις μουσικές. Το ντουέτο των Metasplice από τη Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α. έτσι επιλέγει να παρουσιάζεται στον έξω κόσμο. Ανέκαθεν η techno είχε ένα στοιχείο κρυπτικότητας, μια ριζοσπαστική λογική πως ο καλλιτέχνης-παραγωγός είναι απλά το μέσο και οι ήχοι με τα αποτελέσματα τους-σε κορμί και μυαλό-το ζητούμενο. Την ίδια λογική ( να τολμήσω να την περιγράψω επαναστατική εν έτη 2015; ) έχουν και οι δύο Metasplice. Αφαιρετικά, συχνά μαύρα εξώφυλλα, καμιά φωτογραφία, πολλές φορές δεν υπάρχουν ούτε οι τίτλοι των κομματιών.
Προσωπικά έχω φάει τρελό κόλλημα με την πάρτη τους κάτι που έχει να γίνει, με αυτές τις μουσικές, από τότε που άκουγα για πρώτη φορά τον Aphex και τους Autechre. Ναι, τόσο πολύ. Πέρα από το προφανές του τίτλου θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως IDM (Intelligent Dance Music ) μια μουσική δηλαδή, για να δώσω έναν δικό μου ορισμό, που δεν χρειάζεται απαραίτητα να την χορέψεις, αλλά ακούγεται και όντας ακίνητος στο σκοτάδι. Το έχω κάνει πολλές φορές…
Μέσα στο μικρό διάστημα των τριών χρόνων οι δύο τους έχουν καταφέρει να επανεφεύρουν αλλά και να αποδομήσουν τον εαυτό τους μπόλικες φορές είτε πρόκειται για 12” είτε για τούτο εδώ το διπλό και απολαυστικό άλμπουμ. Σαφέστατα ο όρος industrial techno τους περιγράφει πιστότερα απ’ όλους, την ίδια στιγμή όμως αδυνατεί να τσεκάρει την πολυπλοκότητα των συνθέσεων τους. Φυσικά δεν είναι οι πρώτοι που δίνουν ζωή σε μηχανήματα κάνοντας να παράγουν ήχους που ζεματάνε από ένταση. Λίγοι, όμως, καταφέρνουν να κάνουν αυτούς τους ήχους να ακούγονται ως γεννήματα μηχανών, σαν να αποτίουν φόρο τιμής στη φουτουριστική ουτοπία του Ρούσολο.
Την ίδια στιγμή τα κομμάτια του Metasplice ποικίλουν από industrial noise χωρίς ρυθμό μέχρι απόλυτα ρυθμικά και χορευτικά μέρη. Αλλού υποβιβάζουν το ρυθμό σε δεύτερο πλάνο σαν να χωρίζουν το τραγούδι σε δύο, ισότιμα μεν διαφορετικά δε, μέρη. Η ποικιλομορφία του άλμπουμ εκπλήσσει ακόμα και εμένα που περιμένω, όντας υποψιασμένος πλέον, το καλύτερο και το κάνει απίστευτα απολαυστικό.
Θα ήταν αφοριστικό να γράψω πως είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο χώρο της techno αυτή τη στιγμή μια και δεν την παρακολουθώ στενά και, ευτυχώς, υπάρχουν ένα σωρό τυπάκια εκεί έξω που επιλέγουν αν εκφράζονται ριζοσπαστικά χωρίς να δίνουν δεκάρα αν ακούει κανείς. Σίγουρα πάντως δεν γίνομαι αφοριστικός λέγοντας πως είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ως τώρα στο 2015.
ο κουλτουριάρης
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
