Τον Αύγουστο, η βραζιλιάνικη και διεθνής κοινωνία ένοιωσε έκπληξη από την αύξηση κατά 50% της αποψίλωσης και 70% των πυρκαγιών στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Η Υπουργός Γεωργίας Tereza Cristina, γνωστή ως «Η Δηλητηριώδης Μούσα», έσπευσε να δικαιολογήσει το φαινόμενο, κατηγορώντας αμέσως τις κλιματολογικές συνθήκες στη περιοχή. Ένας βασικός «κακός» επιλέχθηκε βιαστικά με τον ίδιο τρόπο – το καλοκαίρι και την αρχή της ξηρής περιόδου του Αμαζονίου.
Αλλά ένα πράγμα τράβηξε την προσοχή των κοινωνικών κινημάτων και των περιβαλλοντικών οργανώσεων στις 10 Αυγούστου. Ένα δημοσίευμα που διαδόθηκε μέσω των κοινωνικών δικτύων και δημοσιεύθηκε από μια εφημερίδα στην πόλη Νόβο Προγκρέσο στη πολιτεία Πάρα, με τίτλο «Η Μέρα της Φωτιάς». Πρόκειται για μια εκστρατεία που προωθήθηκε αρχικά από τους κτηματίες του Πάρα, η οποία έχει εξαπλωθεί με γρήγορους ρυθμούς σε όλο το μεγαοικοσύστημα του Αμαζονίου. Σε συνέντευξή του στην Folha do Progresso, ένας fazendeiro [ιδιοκτήτης γης] ενθάρρυνε χωρίς ντροπή τον εμπρησμό της ζούγκλας, δήλωσε ότι ο στόχος ήταν να «δείξει την προθυμία του να δουλέψει για τον πρόεδρο Bolsonaro… πρέπει να δείξουμε στον πρόεδρο ότι θέλουμε να εργαστούμε και ο μόνος τρόπος είναι να καταστρέψουμε [τη ζούγκλα]. Και για να καθαρίσει και για να δημιουργηθούν λιβάδια, είναι με τη φωτιά».
Τα στοιχεία από το Εθνικό Ινστιτούτο Έρευνας (INPE) έδειξαν σημαντική αύξηση των πυρκαγιών από τις 10 Αυγούστου και μετά, ιδίως στους δήμους του Νόβο Προγκρέσο και της Αλταμίρα, οι οποίοι περιβάλλονται από τη εθνική BR-163 και την αποδάσωση από τα «Αφεντικά» της περιοχής του Αμαζονίου. Σύμφωνα με την INPE, στο Νόβο Προγκρέσο υπήρξαν 124 καταγεγραμμένες πυρκαγιές κατά τη διάρκεια της «Μέρας της Φωτιάς», μια αύξηση κατά 300% σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα. Την επόμενη ημέρα υπήρχαν 203 εστίες. Στην Αλταμίρα, οι δορυφόροι ανίχνευσαν 194 πυρκαγιές στις 10 Αυγούστου και 237 την επόμενη ημέρα, μια εντυπωσιακή αύξηση κατά 743%. Είναι λοιπόν εμφανής η αποτελεσματική συμμετοχή του επονομαζόμενου «παραγωγικού τομέα» στο περιβαλλοντικό έγκλημα, όπως και η συμμετοχή της κυβέρνησης.
Η Στάση του Κράτους
Ωστόσο, δεν μπορούμε να απαλλάξουμε το κράτος (σε κάθε επίπεδο) στην έγκριση τέτοιων ενεργειών που προκαλούνται από καπιταλιστικούς παράγοντες στα σύνορα του Αμαζονίου. Εμείς, από τον Συντονισμό Αναρχικών Βραζιλίας (CAB), καταγγέλλουμε συστηματικά την επιλεκτική ταξική δράση του κράτους της Βραζιλίας.
Σε αντίθεση με όσα προωθούνται συνήθως, το κράτος δεν απουσιάζει από την περιοχή, απλά επιλέγει πού και σε ποια πλευρά πρέπει να ενεργήσει. Μεταξύ 2012-2019, έχουν αλλάξει όλοι οι μηχανισμοί που είχαν κερδηθεί για την προστασία της φύσης και των ιθαγενών και των αγροτικών λαών. Αυτό ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης της Dilma Rousseff μεταξύ 2006-2011 με τον Δασικό Κώδικα, ο οποίος είχε ως τον μεγαλύτερο υπέρμαχό του τον Aldo Rebelo, που ανήκε στην αριστερή εκλογική και θεσμική αριστερά (τότε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Βραζιλίας, σήμερα στην Solidaridade). Στη συνέχεια συνέχισε με τη μεταρρύθμιση του Κώδικα Μεταλλείων, σε μια κίνηση προς τα εδάφη των αυτοχθόνων, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Temer (PMDB). Τέλος, η πολιτική πλήρους κατάργησης των περιβαλλοντικών ελέγχων εδραιώθηκε με τον Υπουργό Περιβάλλοντος, Ricardo Salles, στην κυβέρνηση του Jair Bolsonaro (PSL). Αυτές οι ενέργειες αποτρέπουν κάθε μηχανισμό αυτοδιάθεσης και αναγνώρισης αυτόχθονων εδαφών και των quilombolas (ΣτΜ: κοινότητες που δημιουργήθηκαν αρχικά από σκλάβους που είχαν δραπετεύσει από φυτείες και αγροκτήματα) και παραλύουν εντελώς την πολιτική αγροτικής μεταρρύθμισης.
Μπορούμε να πούμε πως η διαμάχη μεταξύ των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Βραζιλίας σχετικά με το θέμα αυτό δείχνει απλά ένα βαθμό απόκλισης και διαμάχης εντός της άρχουσας τάξης και αστικής τάξης σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης του ζητήματος του περιβάλλοντος και της γεωπολιτικής τοποθέτησης στην ήπειρό μας. Από τη μία πλευρά υπάρχει η αντιδραστική, απαθής κυβέρνηση – βασισμένη στο Bolsonaro και των δεσμών του με την αγροτική βιομηχανία. Από την άλλη, είναι μια διεθνής βιομηχανική και χρηματοπιστωτική αστική τάξη, η οποία με το νεοφιλελεύθερο λόγο του «πράσινου καπιταλισμού» (με την υποστήριξη του Rede Globo στη Βραζιλία) επιδιώκει απλά να δημιουργήσει τις συνθήκες για την ιδιωτικοποίηση της περιοχής του Αμαζονίου.
Τα ευρωπαϊκά γεωπολιτικά συμφέροντα προστίθενται σε αυτό για να εδραιώσουν περιοχές επιρροής στο πλαίσιο αυτής της έντονης παγκόσμιας εμπορικής διαμάχης, η οποία θεωρεί επίσης τη Λατινική Αμερική ως στόχο του ιμπεριαλισμού και των τοπικών εταίρων της στην «αυλή» της. Σχετικές δηλώσεις σχετικά με την «υπεράσπιση της κυριαρχίας μας» από τους καραβανάδες του βραζιλιάνικου στρατού και των υπουργών της κυβέρνησης μοιάζουν σαν κακό θέατρο καθώς ξαφνικά προσποιούνται ότι είναι εξοργισμένοι από τη διεθνή αλαζονεία. Η μόνη «κυριαρχία» που θέλει η κυβέρνηση του Bolsonaro και οι λακέδες της είναι η ελευθερία να σπαταλήσουν και να κάψουν τους φυσικούς πόρους της περιοχής μας (όπως το πετρέλαιο) και να τα παραδώσουν στον ηγέτη τους, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η «κυριαρχία» του Bolsonaro είναι απλά η επιλογή ενός ιμπεριαλισμού που επιτρέπει στην κλίκα του να καεί και να ιδιωτικοποιεί, καταστρέφοντας τα δικαιώματα των αγροτικών και αστικών εργαζομένων. Δεν υπάρχει λύση για τους λαούς του κόσμου και τη φύση.
Διαλέξτε τη Πλευρά σας
Ο CAB αντιτάσσεται και αντιμάχεται σε αυτές τις διεστραμμένες πολιτικές εναντίον των λαών μας, και επιδιώκει να ενισχύσει τις φωνές της ζούγκλας, όπως η φυλή των Καπούρ στο Μαρανάο που λένε ότι «Η ζούγκλα είναι η μητέρα μας. Το περιοχή είναι το σπίτι μας. Είναι η ζωή μας. Τα υπερασπιζόμαστε!».
Στεκόμαστε δίπλα στους εργάτες καουτσούκ που από την εποχή του Chico Mendes έχουν αναπτύξει τακτικές για να σταματήσουν την είσοδο της κτηνοτροφίας στη ζούγκλα στην πολιτεία του Άκρε
Συμφωνούμε με τους κατοίκους του Καζουέιρο, στο ΜΑρανάο, οι οποίοι εκδιώχθηκαν βίαια από την προγονική quilombola περιοχή τους από την κυβέρνηση του Flávio Dino (PCdoB) και την αναπτυξιακή μανία.
Υποστηρίζουμε σθεναρά την αυτοδιάθεση που χτίστηκε με μεγάλη προσπάθεια από τους τη φυλή των Μουντουρούκου στη δυτική Πάρα. Πλέουμε παράλληλα με τις όχθες του ποταμού ενάντια στις υδάτινες οδούς στο Φούρο ντο Ρίο Καπίμ, στην Αμπατεούμπα ντε Πάρα, οι οποίες εξυπηρετούν μόνο μεγάλους παραγωγούς σιτηρών, ειδικά σόγια, από το βόρειο τμήμα του Μάτο Γκρόσσο.
Υποστηρίζουμε και επιβεβαιώνουμε ότι η μόνη διέξοδος είναι η άμεση δράση των αγροτικών λαών, της ζούγκλας και της πόλης, στην πάλη ενάντια στο οικοκτονικό και αντιλαϊκό σχέδιο του κεφαλαίου και του κράτους.
Τέλος, θυμούμενοι τη διδασκαλία του γεωγράφου Élisée Reclus, ο οποίος είπε ότι η ανθρωπότητα είναι η φύση που συνειδητοποίησε τον εαυτό της, θεωρούμε πως η φύση είναι αντικείμενο δικαιωμάτων και έτσι θα πρέπει να είναι σεβαστή και προστατευμένη. Οι μηχανισμοί γι’ αυτό δεν θα διαφύγουν από τους G7, με τους δισεκατομμυριούχους ιμπεριαλιστές υποστηρικτές τους. Μόνο μέσω της αυτοοργάνωσης των λαών του Αμαζονίου, μέσω της δημιουργία και του ελέγχου των οργανωμένων εδαφών τους, μέσα από οριζόντιες και αυτόνομες πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να σταματήσουμε την πρόοδο της καταστροφής της περιοχής και να μην υποταχθούμε στους γαιοκτήμονες ή οπορτουνιστές άποικους.
Ζήτω τα χωριά της ζούγκλας!
Έξω ο Bolsonaro και το φονικό του κράτος!
Έξω ο Macron και ο πράσινος καπιταλισμός του!
Για έναν Αμαζόνιο απαλλαγμένο από τα νύχια του καπιταλισμού και του κράτους!
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
