Στο Ντάγκενχαμ του Ανατολικού Λονδίνου, στο μεγαλύτερο από τα εργοστάσια της Ford εργάζονταν 54.813 άνδρες και μόλις 187 γυναίκες. Οι γυναίκες χαρακτηρίστηκαν ως «ανειδίκευτοι εργάτριες», και οι άνδρες εργαζόμενοι που έκαναν την ίδια ή παρόμοια εργασία χαρακτηρίζονταν ως «ειδικευμένοι εργάτες». Κατά συνέπεια, οι άνδρες βρίσκονταν σε υψηλότερη μισθολογική κλίμακα από τις γυναίκες. Οι γυναίκες εργάτριες στο εργοστάσιο θύμωσαν αρκετά όταν έμαθαν αυτό το γεγονός, και ακόμα πιο εξοργίστηκαν ακόμη περισσότερο όταν ανακάλυψαν ότι οι έφηβοι καθαριστές έπαιρναν υψηλότερους μισθούς από αυτές.
Πέντε γυναίκες συνδικαλίστριες, η Rose Boland, η Eileen Pullen, η Vera Sime, η Gwen Davis και η Sheila Douglass, οργάνωσαν μια απεργία για να ζητήσουν ίση αμοιβή για τις γυναίκες που κάνουν τις ίδιες δουλειές με τους άνδρες. Στις 7 Ιουνίου 1968, οι 187 εργάτριες στο εργοστάσιο, άφησαν κάτω τα εργαλεία τους και άρχισαν απεργία για να κερδίσουν την ισότητα.
Οι γυναίκες στο εργοστάσιο του Ντάγκενχαμ ήταν κοπτοράπτριες, υπεύθυνες για τα καθίσματα αυτοκινήτων στα περισσότερα αυτοκίνητα της Ford που κατασκευάζονταν στην περιοχή. Χωρίς τα καθίσματα αυτοκινήτων, τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να παραχθούν. Γρήγορα, οι επιπτώσεις της απεργίας άρχισαν να εμφανίζονται, καθώς η παραγωγή αυτοκινήτων σταμάτησε μέσα σε μια εβδομάδα. Το εργοστάσιο αναγκάστηκε να σταματήσει τελείως, με τελικό κόστος για την εταιρεία πάνω από 8 εκατομμύρια δολάρια, και διακινδυνεύοντας 40.000 θέσεις εργασίας σε όλη της χώρα. Παρόλα αυτά, η Ford αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τις γυναίκες. Οι ανώτεροι υπάλληλοι είπαν στον διευθύνοντα σύμβουλο, Sir William Batty, να «κάνει τα χειρότερο του», ως αντίδραση προς τις διαμαρτυρόμενες.
Οι γυναίκες συνέχισαν την απεργία τους, καθώς είχαν δεσμευτεί να μην σταματήσουν μέχρι να κερδίσουν ίσες αμοιβές. Πήγανε πολλές φορές στο Γουέστμινστερ, κρατώντας πανό έξω από το Κοινοβούλιο που έγραφε «Θέλουμε την ισότητα των φύλων» (We Want Sex Equality). Τα μέσα ενημέρωσης δεν στήριξαν τις γυναίκες. Σε κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών τους, ένας δημοσιογράφος τράβηξε μια φωτογραφία αυτού του πανό, χωρίς να έχει ξετυλιχθεί όλο, και έτσι φαίνονταν να γράφει, «Θέλουμε σεξ» (We Want Sex), και την δημοσίευσε, κάνοντας την εικόνα του κινήματος στα μάτια πολλών στην Αγγλία.
Παρά την αρνητική τους εικόνα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι γυναίκες έλαβαν υποστήριξη από πολλά βιομηχανικά σωματεία σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς και από 195 γυναίκες σε άλλο εργοστάσιο της Ford στην Αγγλία, που αποχώρησαν από την εργασία τους για να δείξουν την αλληλεγγύη τους. Κάποιοι από τους συζύγους των γυναικών, που εργάζονταν στο ίδιο εργοστάσιο, τις υποστήριξαν. Κάποιοι άλλοι σύζυγοι ήταν αντίθετοι προς πράξεις των συζύγων τους.
Ο Frederick Blake, πρώην αξιωματούχος του σωματείου μεταφορών, και ο Bernie Passingham, εκπρόσωπος του σωματείου στο εργοστάσιο της Ford, υποστήριξαν και οι δύο τις γυναίκες, αλλά ήταν η Barbara Castle – Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Εργατικής Κυβέρνησης – που διαπραγματεύτηκε μια συμφωνία που η Ford μπορούσε να δεχτεί.
Στις 29 Ιουνίου 1968, η Barbara Castle συναντήθηκε με μια ομάδα οχτώ γυναικών που συμμετείχαν στην απεργία, που εκπροσωπούσαν το σύνολο, για να συζητήσουν τα αιτήματά τους. Δεν επέτρεψε να παρευρεθούν στη σύσκεψη άνδρες συνδικαλιστές ή άνδρες στελέχη της Ford. Στο τέλος της συνάντησης οι γυναίκες συμφώνησαν να επιστρέψουν στην εργασία αν οι μισθοί τους αυξηθούν στο 92% αυτών που καταβάλλονταν στους άνδρες.
Κάποιες από τις γυναίκες ήταν δυσαρεστημένες που δεν ικανοποιήθηκαν απόλυτα οι απαιτήσεις τους, αλλά επέστρεψαν στη δουλειά τους τελικά. Οι γυναίκες στο εργοστάσιο της Ford κέρδισαν πλήρη ισότητα το 1984, όταν οι μισθοί τους αυξήθηκαν στο 100% των μισθών που καταβάλλονταν στους άνδρες κοπτοράπτες.
Η Barabra Castle, χρησιμοποίησε την υπόθεση ως πλατφόρμα για την εισαγωγή του Νόμου για τις Τιμές και το Εισόδημα του 1968, που έθεσε το χρονοδιάγραμμα για τη «σταδιακή εισαγωγή της ισότητας των αμοιβών». Η απεργία επέτρεψε επίσης την επίσπευση της ψήφου του Νόμου περί Ίσης Αμοιβής του 1970, γεγονός που έκανε «παράνομο να υπάρχουν διαφορετικές κλίμακες αμοιβών για άνδρες και γυναίκες».
Η απεργία εξακολουθεί να θεωρείται ως ορόσημο στον αγώνα για την ισότητα των γυναικών στη Μεγάλη Βρετανία. Ενώ ήταν τελικά επιτυχής στο εργοστάσιο της Ford στο Ντάγκενχαμ, από το 2010, οι γυναίκες εξακολουθούσαν να κερδίζουν περίπου 16,4 σεντς λιγότερα κατά μέσο όρο από τους άνδρες έξω από το εργοστάσιο της Ford στο Ντάγκενχαμ.
Jessica Seigel, 2013, πηγή
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
