Η εθνική συμφιλίωση, το ’81, ο λαός στην εξουσία, η εθνική κυριαρχία, το μακεδονικό. Το κάθε ένα και μια στάση στη μακρά διαδρομή κρατικοποίησης της αριστεράς. Τώρα, όλα αυτά μαζί αντεπιτίθονται καθώς ο ιστορικός αυτός κύκλος ολοκληρώνεται με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και η ιστορία παίρνει, επιτέλους, την εκδίκησή της καθώς η κυβέρνηση βουλιάζει στον ακροδεξιό βούρκο.
Η εθνική συμφιλίωση εκδικείται. Το λαό, τους επιγόνους του λαού εκείνου, μάλλον, μου συμφιλιώθηκε και ξέχασε ή έθαψε τον εμφύλιο και τον ταξικό πόλεμο.
Το ’81 εκδικείται. Υπό νέα αριστερο-αγανακτισμένη και σε κάθε περίπτωση φτωχομπινέδικη έκδοση (μιας και λεφτά, δεν υπάρχουν). Ο λαός στην εξουσία, τρώει σύμβολα και θέαμα για να ξεχάσει την πείνα που θερίζει περιμένοντας την ”ανθρωπιστική βοήθεια”.
Το μακεδονικό εκδικείται. Μπορεί να μην είναι στην επικαιρότητα, με ένα ιστορικό άλμα όμως μπορούμε να προσγειωθούμε στους φιλοκυβερνητικούς αγανακτισμένους πατριώτες. Στην κακιά Μέρκελ στο ναζί Σόϊμπλε, στις κατοχικές αποζημιώσεις και να μπερδευτούμε με τους Βουκεφάλες τις περικεφαλαίες και τα συλλαλητήρια του ’90. Η εθνική ταυτότητα είναι σε κάθε περίπτωση το επίδικο ως συμπύκνωση των συμφερόντων των αφεντικών.
Η εθνική κυριαρχία εκδικείται. Ως διαρκές δια ταύτα του ελληνικού κράτους βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Τώρα, απλά συναντήθηκε με την πολυπόθητη αριστερή της νομιμοποίηση.Οι αντιμνημονιακοί είναι στην εξουσία ο Κοτζιάς, εγγυάται, πλέον, για την εξωτερική μας πολιτική και ο Πανούσης ετοιμάζει νέο πογκρόμ κατά της εργατικής τάξης στο κέντρο της Αθήνας.
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο υψηλής πολιτικής που σερβίρεται κρύο. Τρώγεται κουνώντας ελληνικές σημαίες περιμένοντας την εθνική κυριαρχία την κρατικοποίηση των τραπεζών και το ξύπνημα του λαού. Πότε με ένα μούδιασμα πότε με έναν παράλογο ενθουσιασμό. Κάπως έτσι, ζούμε την διαρκή ταξική ήττα, αυτή την χιλιοτραγουδισμένη απ’ την αριστερά.
Έως ότου και ωσάν…
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
