Κείμενο αυτοπαρουσίασης του Σωματείου Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων Ιωαννίνων
πηγή αυτόνομο ραδιόφωνο Ιωαννίνων
Είμαστε αυτοί που ξυπνάμε κάθε μέρα νωρίς το πρωί, τρώμε πρωινό και χυνόμαστε στους δρόμους. Στο χέρι έχουμε δυο, τρία διαφορετικά βιογραφικά, άντε και κανα καφέ. Και δώστου, πάλι από την αρχή, άλλη μία μέρα να μιλάμε με πάσης φύσεως αφεντικά και να προσπαθούμε να τα πείσουμε να αγοράσουν την ικανότητά μας για εργασία. Είμαστε από αυτούς που κάθε Πέμπτη απόγευμα αγοράζουμε εφημερίδα και κυκλώνουμε τις αγγελίες (αυτές τις λίγες που μένουν αν αποκλείσεις τα “ζητείται εμφανίσιμη νέα”) και δώστου τα τηλέφωνα. Και δώστου οι συνεντεύξεις, και δώστου τα δοκιμαστικά και αν είσαι τυχερός έρχεται και η μεγάλη στιγμή της διαπραγμάτευσης με το αφεντικό. “Κοίτα να δεις εγώ 20 δίνω. Είναι δύσκολοι καιροί…” Είμαστε οι εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού. Σερβιτόρες και μάγειρες, τα παιδιά για όλα τα θελήματα…είμαστε οι σύγχρονοι ανειδίκευτοι εργάτες. Συχνά απασχολούμαστε χρόνια σ’αυτόν τον κλάδο και δεν έχουμε καμιά ελπίδα να ξεφύγουμε από την επισφάλεια αυτών των επαγγελμάτων. Συχνά είμαστε φοιτητές που δεν τα βγάζουν πέρα, συχνά είμαστε νέοι που μένουν με τους γονείς τους και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Ακόμα συχνότερα ούτε οι ίδιοι οι γονείς μας δεν τα βγάζουν. Βλέποντάς τους, από πολύ νωρίς μάθαμε ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον για μας, ότι η θέση μας σ’αυτόν τον ταξικά προσδιορισμένο κόσμο ειναι a priori καθορισμένη. Ανήκουμε στην τάξη των εκμεταλλευόμενων.
Τα αφεντικά το έχουν βρει το κόλπο. Έχουν επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να εξασφαλίσουν την υποτίμησή μας. Ελαστικά ωράρια, μισά ένσημα υπό τον φόβο του προστίμου ή και καθόλου(κι αυτά μπουφετζή), απλήρωτα δοκιμαστικά, απλήρωτες υπερωρίες, ας μη μιλήσουμε για τα δώρα χριστουγέννων, τα βραδινά, τα επιδόματα αδείας, τις κυριακές, τις προσαυξήσεις, τα ρεπό, τις αναρρωτικές και τα υπόλοιπα “νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματά μας”. Συχνά, δουλεύουμε 7 μέρες τη βδομάδα, εξαντλητικά ωράρια, σε μαγαζιά που κλείνουν 5 το πρωί για να πάρουμε ένα ικανοποιητικό μεροκάματο που στο τέλος της βραδιάς θα μας το κλέψει ο πόνος στην πλάτη και στα γόνατα, τα βρωμερά μας ρούχα και η βουή στα αυτιά. Και μετά ύπνος, για να ξυπνήσεις και να αρχίσεις την ίδια μέρα απ την αρχή. Και αν προσπαθήσεις να διαπραγματευτείς με το αφεντικό η απάντηση είναι πάντα η ίδια: “Ξέρεις πόσοι περιμένουν απ’ έξω;”
Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο ρόλος που μας επιφυλάσσει αυτός ο κόσμος. Είμαστε οι χαμηλόμισθοι που συνήθως κάνουμε βαριές δουλειές, είμαστε αυτοί με τις τενοντίτιδες και τις πονεμένες πλάτες που φοβόμαστε να πάμε στο γιατρό γιατί η θεραπεία που θα μας προτείνει είναι πολύ ακριβή για τις τσέπες μας. Είμαστε αυτοί που δουλεύουμε στα πολλά μικρά και μεγάλα μαγαζιά των Ιωαννίνων, δουλεύουμε για τα πολλά μικρά και μεγάλα αφεντικά αυτής της πόλης και τους μισούμε όλους το ίδιο. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εμείς βγάζουμε όλη τη δουλειά για να πλουτίζουν εκείνοι. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι με αυτούς δεν έχουμε κοινά συμφέροντα όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Όσο και να επιμένουν ότι όλοι πρέπει να δουλεύουμε για το μαγαζί γιατί “το μαγαζι μας ταίζει” εμείς ξέρουμε ότι αυτό που τους ταίζει είναι η δική μας εργασία. Και όσο πιο πολύ την υποτιμούν τόσο περισσότερο κερδοφορούν.
Συγκροτήσαμε το Σωματείο Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού στα Ιωάννινα για πολλούς λόγους. Αρχικά καταλαβαίνουμε ότι η οικονομία αυτής της πόλης βασίζεται στον τομέα των υπηρεσιών. Δεκάδες μαγαζιά και μαγαζάκια ανοίγουν, κλείνουν, ανακαινίζονται, κάνουν παραρτήματα ή επεκτείνονται καθημερινά στην πόλη μας. Κάθε πρωί οι δρόμοι γεμίζουν με κοπέλες που πηγαίνουν καφέδες στο χέρι, κάθε μεσημέρι τα φαγάδικα δουλεύουν πυρετωδώς και κάθε βράδυ οι σερβιτόροι και μπαρμπαν σερβίρουν και φτιάχνουν ποτά πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούν να σκεφτούν. Παράλληλα, αυτά τα επαγγέλματα, δεν τα επιλέγουμε. Όλοι όσοι δουλεύουμε στον τομέα του επισιτισμού, αν είχαμε την επιλογή δε θα ξαναπατούσαμε στα μαγαζιά που δουλεύουμε. Το κάνουμε επειδή δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και αυτό τα αφεντικά μας το γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό φτιάξαμε αυτό το σωματείο. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων που γεννούν την καταπίεση και εκμετάλλευσή μας είναι μία σκληρή δουλειά που μπορεί να γίνει μόνο από εμάς. Μια δουλεια που απαιτεί να οξύνουμε την κριτική μας, να συζητάμε με τους συναδέλφους και να κατανοούμε τα κοινά μας προβλήματα, να εναντιωνόμαστε στους εκμεταλλευτές μας και να αντιστεκόμαστε στην καθημερινή τους επελαση πάνω στα σώματα και τα μυαλά μας. Γιατί θέλουμε να δώσουμε χώρο έκφρασης στις μικρές καθημερινές αρνήσεις, στη λούφα και στο μίσος μας για τη δουλειά που κάνουμε. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να οργανώσουμε τα συμφέροντά μας απέναντι στα αφεντικά. Γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…
Βασική διαφορά μας με το ήδη υπάρχον σωματείο των Ιωαννίνων είναι η δομή λειτουργίας του καθώς σ αυτό οι αποφάσεις λαμβάνονται από το διοικητικό συμβούλιο χωρίς τη συμμετοχή των υπόλοιπων μελών. Αντίθετα εμείς αναγνωρίζουμε ως ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων τη γενική συνέλευση η οποία λειτουργεί με την ισότιμη συμμετοχή όλων των ατόμων και στοχεύει στην συνδιαμόρφωση και την ομοφωνία. Ταυτόχρονα αποφασίζουμε την στέγαση της συνέλευσής μας στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων καθώς κρίνουμε σημαντική την συνύπαρξη εργαζομένων διαφορετικών κλάδων με κοινό στόχο την οργάνωση και την συγκροτημένη αντεπίθεση στους υπερασπιστές του κεφαλαίου. Επίσης όσο το Εργατικό Κέντρο συνεχίζει να λειτουργεί ώς ένας θεσμοποιημένος και αφομοιωμένος συνδικαλιστικός μηχανισμός μεσολάβησης και ελέγχου των εργατικών αρνήσεων και αγώνων γίνεται σαφής η ανάγκη παρέμβασής μας και σε αυτό το χώρο.
Το Σωματείο Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων κάνει συνέλευση στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων κάθε δεύτερη και τέταρτη Δευτέρα του μήνα στις 14:00
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
