Μοιάζει, πλέον, με τελετουργικό: οι ”από πάνω” κάνουν προκλητικές δηλώσεις για το κοινό social-mediako αίσθημα και οι ”από κάτω” εξεγείρονται, εικονικά. Αν κάτι αποκτήσει αρκετή κυκλοφορία στα μέσα που διαχέουν πληροφορία, τότε μπορεί να φτάσει ως την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Κάτι τέτοιο έγινε και με τις, για ακόμη μια φορά, προκλητικές δηλώσεις ”αξιωματούχων της Ε.Ε”: ο τάδε (Ντάισελμπλουμ) ο οποίος φαίνεται πως διαχειρίζεται τις τύχες όχι μόνο του ελλ. κράτους αλλά όλων των κρατών της ευρωζώνης, δήλωσε κάτι το οποίο το κοινό αίσθημα δεν μπορεί να το δεχτεί – σε συνδιασμό με το γεγονός πως αυτός ο ίδιος μας κρατάει στη φτώχεια- και έτσι η απόλυτα δικαιολογημένη έκρηξη ιερής οργής ξεχύνεται στην εικονική πραγματικότητα.
Αν δεν ήταν θεμελιώδης λειτουργία του σύγχρονου δημοκρατικού θεάματος, θα ήταν εντελώς αδιάφορη. Στο βαθμό που αυτή η πρακτική -εμπρόθετη ή όχι- αποτελεί σταθερό επικοινωνιακό πυλώνα της πολιτικής διαχείρισης έχει νόημα η εξέτασή της.
Προϋποθέσεις
Αν κάποιος δηλώσει στο καφενείο της γειτονιάς ότι ”οι έλληνες φάγαν τα λεφτά σε ποτά και γυναίκες”, κατά πάσα πιθανότητα θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι αλλά κάτι τέτοιο δεν θα λάβει διαστάσεις πέρα από την ομύγηρη. Για να προκληθεί το ”κοινό αίσθημα” χρειάζεται ένα ολόκληρος καταμερισμός εργασίας και επικοινωνιακά δίκτυα προκειμένου το πακέτο πληροφορίας να διαχυθεί σε κάθε μεμονωμένο άτομο. Χρειάζεται δηλαδή τη σύγχρονη Δημοκρατία στην διαρκή αναπαραγωγή του ατομικού πολίτη. Διότι, αυτός ο καταμερισμός εργασίας και αυτά τα δίκτυα, δεν αφορούν μόνο τις τεχνικές προϋποθέσεις αλλά αντανακλούν και τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις: ακριβώς, το κάθε μεμονωμένο άτομο θα δεχτεί την πληροφορία ως ο ατομικός πολίτης και θα κληθεί να αποφασίσει πάλι ως τέτοιος για τα λεγόμενα του τάδε αξιωματούχου – ή οτιδήποτε. Το μοντέλο της κάλπης, ποιοτικά, επαναλαμβανεται διαρκώς καθημερινά. Ακόμα και αν οι ίδιοι πολίτες που θα αγανακτίσουν ενάντια στον τάδε ”Ντάισελμπλουμ” καταγγέλουν ”τις κάλπες” ως ανούσια, πλέον, διαδικασία, αναπαράγουν καθημερινά την δημοκρατική λογική χωρίς καν να το παίρνουν χαμπάρι. Ακριβώς επειδή, είναι μια λογική, απόρροια των κοινωνικών σχέσεων και όχι κάτι εξωτερικό του καθενός, όπως αντιλαμβάνεται τον Ντάισελμπλουμ ή το ευρω-συμβούλιο. Άλλωστε, οι κοινωνικές σχέσεις πρέπει διαρκώς να συγκροτούνται καθότι η κοινωνία δεν είναι μια σταθερή δομή. Έτσι, ο πολίτης ως αποσταγμα των κοινωνικών σχέσεων πρέπει να συγκροτείται καθημερινά, βήμα το βήμα. Αύτη είναι βασική προϋπόθεση της Δημοκρατικής μεσολάβησης.
Επιπτώσεις
Ως εδώ καλά θα πει κάποιος. Μιας και η Δημοκρατία είναι έτσι, ίσως και να είναι αποδεκτή. Στο τέλος-τέλος δεν έγινε και τίποτα, βρε αδερφέ μου. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έγινε, όντως, απολύτως τίποτα πέρα από φασαρία. Ωστόσο, το δημοκρατικό παιχνίδι δεν είναι αθώο, ενώ, όπως είπαμε, αυτός είναι ο τρόπος να διαιωνίζεται το ίδιο. Και έχει απόλυτη ανάγκη για κάτι τέτοιο λόγω των ιστορικών μεταβολών στην ίδια τη Δημοκρατία: η κρίση αντιπροσώπευσης που μπορούμε να συνατήσουμε ως σύγχρονο χαρακτηριστηκό της σε κάθε πολιτικό εγχειρίδιο, σημαίνει πως υπάρχει ένα πολύ βασικό κενό και δυσκολία στην αποστολή της Δημοκρατίας. Η μεσολάβηση των αντιθέσεων, που είναι η πρωταρχική αποστολή της, βρίσκεται εν κινδύνω και αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα ποσοστά αποχής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για να πειστούμε. Είναι βασικό, λοιπόν, για να ”γίνουν όλα αυτά που ο Ντάισελμπλουμ θέλει”, να εκπροσωπείται επί δημοσίου σκηνής η κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Οι ”από τα πάνω” πήραν το μάθημα των αγανακτισμένων: δεν χρειάζεται να κατεβαίνουν με κατσαρόλες και μούτζες έξω από τα κοινοβούλια, ας τους δώσουμε λίγο δράμα επί σκηνής, ένα δραματικό φινάλε που επαναλαμβάνεται διαρκώς και αφήστε τους να φωνάζουν.
Και έτσι, έρχεται όλο το ”πολιτικό σκηνικό” του ελλ. κράτους να εκμεταλλευτεί καθε πιθανή κι απίθανη δήλωση προκειμένου να επιτελέσει τον σκοπό του: την κοινωνική εκπροσώπηση, μεσολάβηση και προσωρινή-εικονική λύση των αντιθέσεων. Ο βουλευτής, ως εργασιακό καθήκον έχει πρώτα απ όλα αυτή τη μεσολάβηση και ως εργασία που βρίσκεται διαρκώς σε κρίση, δεν μπορεί παρά να ”μην αφήνει τίποτε να πέφτει κάτω”. Έτσι, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν που οι πολίτες βρίζουν αγανακτισμένα, άδραξαν την ευκαιρία διαβάζοντας την κοινωνική εικονική αγανάκτιση και ζήτησαν διακομματική καταγγελία των λεχθέντων του διαβολικού Ντάισελμπλουμ. Οι επιπτώσεις είναι πως παραμένουμε θεατές στο θέατρο της ίδιας μας της καταστροφής, μπλεγμένοι στα καθρεφτάκια που το Θέαμα ορίζει ως πραγματικότητα: Μέρκελ, Σόιμπλε, Νταισελμπλουμ, παλιότερα Ντράγκι κ.ο.κ, πρόσωπα – ρόλοι (character-masks) απαραίτητοι στην κοινωνική μεσολάβηση της συνεχιζόμενης καταστροφής.
Από την άλλη, είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα πολιτικό ξέπλυμα όλων των υπολοίπων, μέσω της προσωρινής ”διαπόμπευσης” του διαβολικού Ντάισελμπλουμ. Όπως γράφει η Εφημερίδα των Συντακτών:
Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν άμεσα και με παρρησία να πάρουν αποστάσεις και να αποσύρουν τη στήριξή τους από οποιονδήποτε υποδαυλίζει τις διακρίσεις και τον ρατσισμό μέσα στην Ευρώπη.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
