Άρθρο στο περιοδικό Direct Action Vol. 4, No. 10 (28), Οκτώβριος 1963 της I.W.A. για τις διαμαρτυρίες στο Λονδίνο που ακολούθησαν την είδηση της εκτέλεσης των Joaquín Delgado Martínez και Francisco Granados Gata από το καθεστώς Franco στην Ισπανία στις 17 Αυγούστου 1963. Οι Delgado και Granados ήταν μέλη της Sección Defensa Interior, οργάνωσης που δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την MEL (την οργάνωση των εξόριστων μελών της CNT, FAI και FIJL) τον Σεπτέμβριο του 1961. Οι δύο αναρχικοί συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για την ανατίναξη των γραφείων της υπηρεσίας έκδοσης διαβατηρίων στη Μαδρίτη, για την οποία δεν είχαν καμία ανάμειξη. Καταδικάστηκαν δίχως στοιχεία και εκτελέστηκαν στις φυλακές Καραμπαντσέλ της Μαδρίτης, δεκαοχτώ μόλις ημέρες μετά τη σύλληψη τους. Το 1998 οι αναρχικοί Antonio Martin και Sergio Hernandez ανέλαβαν την ευθύνη της επίθεσης, ωστόσο τα Ισπανικά δικαστήρια δεν προχώρησαν σε αποκατάσταση των δύο θυμάτων, λέγοντας πως η καταδικαστική απόφαση ήταν σύμφωνη με την τότε ισχύουσα νομοθεσία.
Την αυγή της 17ης Αυγούστου δύο σύντροφοί μας, ο Joaquín Delgado Martínez και ο Francisco Granados Gata δολοφονήθηκαν με αργό και βάναυσο τρόπο. Κρατούνταν με την ποινή του θανάτου από την προηγούμενη Τρίτη (13 Αυγούστου).
Τα πρώτα νέα για την καταδίκη έφτασαν σε εμάς, στην Αγγλία, από τις εφημερίδες το πρωϊνό της 14ης. Από την στιγμή εκείνη μέχρι και το μεσημέρι της ημέρας των εκτελέσεων, ήταν σχεδόν αδύνατο να μάθουμε νέα για το γινόταν, τόση ήταν η μυστικότητα με την οποία σκέπασαν την όλοι υπόθεση οι φρανκιστές. Τις ελάχιστες πληροφορίες που είχαμε αυτή την περίοδο τις πήραμε τηλεφωνώντας στα γραφεία των ξένων ανταποκριτών συγκεκριμένων εφημερίδων.
Η πρώτη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Αγγλία λίγες ώρες μετά την εκτέλεση. Στις 10:45 π.μ. το πρωί του Σαββάτου, σύντροφοι της Αναρχικής Ομοσπονδίας του Μπρίστολ (AFB) κατέλαβαν το Ισπανικό υπο-προξενείο στο Μπρίστολ. Ο Francisco Jorro, ο υποπρόξενος, αρνήθηκε να ακούσει την προφορική διαμαρτυρία των συντρόφων. Τότε αμέσως συνέταξαν γραπτή διαμαρτυρία, την οποία ο Jorro επίσης αρνήθηκε να δεχτεί. Αντίθετα τηλεφώνησε στην αστυνομία και οι σύντροφοι διώχθηκαν.
Η επόμενη διαμαρτυρία στην Αγγλία έλαβε χώρα την Τρίτη, 20 Αυγούστου. Εκείνο το απόγευμα σύντροφοι από την Ομοσπονδία των Συνδικαλιστών Εργατών (SWF) και την Αναρχική Ομοσπονδία του Λονδίνου (ΛAF) μαζεύτηκαν έξω από την Ισπανική Πρεσβεία στην Πλατεία Μπέλγκρεϊβ, συμμετέχοντας σε διαμαρτυρία που οργανώθηκε από την Αναρχική Ομάδα του Νότινγκ Χιλ (NHAG). Η διαδήλωση ξεκίνησε στις 8 μ.μ. και στηρίχθηκε από περισσότερα από πενήντα άτομα. Αν και η αστυνομία δεν είχε ενημερωθεί επίσημα για την διαμαρτυρία, μας περίμεναν (χάρη στη παρουσία αστυνομικών με πολιτικά στην συνέλευση της Επιτροπής των 100 Υποστηρικτών στην οποία είχε προπαγανδιστεί η διαδήλωση) και περίπου 100 αστυνομικοί ήταν στην άμεση περιφέρεια της Πρεσβείας.
Μετά από μια σιωπηλή διαμαρτυρία μιας ώρας, κάναμε πορεία προς το Ισπανικό Προξενείο στο Χανς Κρέσεντ όπου μια ακόμη συντομότερη, σιωπηλή διαμαρτυρία έλαβε χώρα. Από το Προξενείο κατεβήκαμε […] στο Τσελσι Τάουν Χολ, όπου και τελικά διαλυθήκαμε.
Το επόμενο Σάββατο (στις 24) μια διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Iberia – την κρατική ισπανική αερογραμμή. Η συγκεκριμένη διαμαρτυρία οργανώθηκε από την SWF.
Αρχικά οχτώ σύντροφοι διείσδυσαν στα γραφεία της Iberia, ανάμεσα στους τουρίστες, λίγο μετά τις 11 π.μ. περίπου δεκαπέντε σύντροφοι έκαναν πικετοφορία έξω από τα γραφεία, κρατώντας πλακάτ που διαμαρτύρονταν για την εκτελέσεις και επιτιθέμενοι στο τουρισμό της Ισπανίας. Μόλις άρχισε η πικετοφορία, αυτοί που ήμασταν μέσα αρχίσαμε να μοιράζουμε φυλλάδια. Το προσωπικό πανικοβλήθηκε και ο διευθυντής φώναξε αμέσως την αστυνομία. Μέχρι να φτάσει η αστυνομία είχαμε τελειώσει με το μοίρασμα των φυλλαδίων και καθόμασταν ήσυχα στις αναπαυτικές καρέκλες ή στεκόμασταν χαζεύοντας τους πίνακες με τα δρομολόγια. Όταν η αστυνομία μας ζήτησε να φύγουμε, αρνηθήκαμε να το κάνουμε με τη θέλησή μας και μας πέταξαν έξω.
Καθώς μέχρι να φτάσει η αστυνομία είχαμε τελειώσει με το μοίρασμα των φυλλαδίων, είχαν μια δυσκολία να ξεχωρίσουν τους διαδηλωτές από τους κανονικούς τουρίστες, με αποτέλεσμα να χρειαστεί αρκετή ώρα μέχρι να μας διώξουν όλους και κατά λάθος η αστυνομία πέταξε έξω και ένα τουρίστα.
Οι διαδηλωτές που πετάχτηκαν έξω ενώθηκαν με αυτούς στη πικετοφορία και έμειναν εκεί μέχρι το μεσημέρι.
Την ίδια στιγμή που πραγματοποιούνταν αυτή η διαμαρτυρία, δύο σύντροφοι από την Νότια Αναρχική Ομοσπονδία (SAF) «συναντήθηκαν» με την αστυνομία καθώς τοποθετούσαν αφίσες διαμαρτυρίας στους τοίχους του Ισπανικού υπο-προξενείου στο Σαουθάμπτον.
Την Κυριακή, στις 8 Σεπτέμβρη μια ακόμη διαμαρτυρία οργανώθηκε από την SWF, και στηρίχθηκε από μέλη της LAF. Η διαμαρτυρία αυτή πήρε τη μορφήπορείας από την πλατεία Τραφάλγκαρ προς την Ισπανική Πρεσβεία, […]. Η πορεία αυτή οδηγούνταν από ένα βαν στο οποίο είχε τοποθετηθεί το πραγματικών διαστάσεων ομοίωμα ενός ανθρώπου σε γκαρότα, ενώ στα πλαϊνά υπήρχαν μεγάλες φωτογραφίες των δυο δολοφονημένω συντρόφων μας.
Η πορεία άρχισε λίγο μετά τις 3 μ.μ. με περίπου τριάντα άτομα. Η αστυνομία δεν είχε ενημερωθεί για τη πορεία και αντιμετωπίσαμε μια μικρή καθυστέρηση όταν οι επιβάτες ενός περιπολικού γκρίνιαξαν. Παρόλα αυτά δεν προσπάθησαν να μας εμποδίσουν από το να κάνουμε πορεία […]. Στη διαδρομή αυτή δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός […]. Στη συνέχεια συνοδευόμασταν από αρκετούς αστυνομικούς […] ως την Μαρμάρινη Αψίδα.
Στην Μαρμάρινη Αψίδα, πραγματοποιήθηκε ομιλία στην οποία σύντροφος απευθύνθηκε σε ένα μεγάλο πλήθος που παρακολουθούσε και εξήγησε γιατί κάναμε πορεία. Δεν παρουσίασε μόνο τα γεγονότα του φόνου των δύο συντρόφων μας αλλά και λεπτομέρειες για όλα τα εγκλήματα του Franco τους τελευταίους δώδεκα μήνες εναντίον των προοδευτικών – ξεκινώντας με τις υποθέσεις των συντρόφων μας Conill Valls, Mur Peiron και Jiminos Cubas. Επισημάνθηκε επίσης πως εκείνη τη στιγμή τρεις νεαροί Γάλλοι αναρχικοί διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο να γίνουν τα επόμενα θύματα του Καθεστώτος Τρόμου του Franco. Έγινε κάλεσμα στους ανθρώπους στη συνάντηση να δείξουν την αποδοκιμασία τους με το να ενωθούν μαζί μας στη πορεία προς την Ισπανική Πρεσβεία.
Είναι άξιο προσοχής πως τα συναισθήματα του κοινού προς όλες αυτές τις διαδηλώσεις ήταν συναισθήματα επιδοκιμασίας.
Πέρα από το αναρχικό και το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα [δυσανάγνωστες λέξεις] μόνο μία άλλη διαμαρτυρία καταγράφηκε και αυτή ήταν στη σοσιαλιστική εφημερίδα Tribune. Η Daily Worker περιγράφει τους συντρόφους μας πρώτα ως τρομοκράτες και μετά ως αντιφασίστες.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
