Η θέση ενάντια στον πόλεμο οφείλει να υποδεικνύει το τέλος του πολέμου. Ακόμα περισσότερο, όταν αυτός είναι παγκόσμιος και εμπλέκει άμεσα ή έμμεσα ένα σωρό κράτη. Κι όμως, απ’ ό,τι φαίνεται αυτό δεν είναι κάτι εύκολο ή αυτονόητο. Η πολυπλοκότητα της σύγκρουσης, η προπαγάνδα των εμπόλεμων μερών, οι αντιφατικές ή μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες σχετικά με τα γεγονότα, ο μετασχηματισμός της μορφής του πολέμου σε σχέση με το παρελθόν, οι οπτικές των υποκειμένων που παρακολουθούν τις εξελίξεις, το ίδιο το γεγονός πως ο πόλεμος διεξάγεται όχι-εδώ• όλα συμβάλλουν στην διαμόρφωση πολλών “αληθειών” για τον εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο στην Συρία και ειδικότερα στην καταστροφική οπτική κατά την οποία ο “δυτικός άξονας” επιτίθεται και ο δικτάτορας Άσαντ ως νόμιμος ηγέτης αμύνεται με τους συμμάχους του. Η οπτική αυτή που επικρατεί στο κομμάτι της δυτικής αριστεράς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εναντιώνεται στον πόλεμο ή ισχυρίζεται ότι το κάνει, εμφορείται από συγκεκριμένη λογική, ιστορικά καθορισμένη από την πείρα του μαρξισμού – λενινισμού του 20ου αιώνα. Η μορφή αυτής της λογικής είναι η διπολική σκέψη του αντι-ιμπεριαλισμού. Η λογική αυτή ως διπολική είναι κατ’ ουσίαν ψυχροπολεμική. Αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως την σύγκρουση κρατών, τα κράτη ως ενιαίες οντότητες και τους βασικούς “παίκτες” τις ΗΠΑ και τη Ρωσία (εν μέρει και την Κίνα), με την πρώτη να κατέχει την παγκόσμια ηγεμονία και την πρωτοβουλία στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να ίσχυε ως θεαματική εικόνα (και όχι αλήθεια) του πολέμου στο τελευταίο 4ο του 20ου, ειδικότερα μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, ακόμα και αν οι ΗΠΑ δεν κέρδισαν, με την πλήρη σημασία της λέξης, ουσιαστικά κανέναν πόλεμο.
Η ψυχροπολεμική σκέψη του αντι-ιμπεριαλισμού αντιλαμβανόταν την ΕΣΣΔ ως σοσιαλιστικό μη-ιμπεριαλιστικό κράτος που τα συμφέροντά του ταυτίζονταν με την διάδοση του Σοσιαλισμού και τις ΗΠΑ ως την υπερδύναμη που διέδιδε τον καπιταλισμό εναντίον του σοσιαλισμού. Καθώς τα συμφέροντά της ταυτίζονταν με την ανάπτυξη του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο δεν επέτρεπε, όπου μπορούσε, με τις επεμβάσεις της, την ανάπτυξη “κομμουνιστικών καθεστώτων”. Εντός της ιδεολογίας αυτό ήταν αλήθεια, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν την αντι-κομμουνιστική δηλαδή, αντι-σοβιετική προπαγάνδα κατά κόρον προκειμένου να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις τους. Το σκηνικό του τέλους του 20ου και η βαριά ιστορία του, διαμόρφωσε έτσι μια “αντικειμενική φύση” στην ιστορική αντίληψη της αντι-ιμπεριαλιστικής μ-λ αριστεράς. Ο αντι-αμερικανισμός έγινε η σημαία του σοσιαλιστικού αγώνα παρέα με όλη την πολιτική του οικονομία: των εξαρτημένων κρατών, των τρίτων κόσμων, του κέντρο – περιφέρεια, της ανισόμετρης ανάπτυξης και παρόμοιων ερμηνευτικών σχημάτων που όλα βασίζονταν στον ύστατο διαχωρισμό πλούσιοι – φτωχοί και την θετική στάση απέναντι στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Αυτή η λογική του αντι-ιμπεριαλισμού αποτελεί την “αντικειμενική φύση” μιας εποχής που είναι πλέον ξεπερασμένη. Και λέμε αντικειμενική φύση γιατί αυτή η λογική μορφή σκέψης επικρατούσε και ως έναν βαθμό επικρατεί σε ένα τέτοιο σημείο που μοιάζει με την ουσία του είναι της δυτικής αριστεράς. Όμως, η αντικειμενική φύση στην ξεπερασμένη ιστορικότητά της μετατρέπεται σε φετίχ, δηλαδή σε πολιτική ταυτότητα που εκδηλώνεται ως… πολιτική ταυτοτήτων. Όλα τα παραπάνω (και πιο συγκεκριμένα στο κείμενο που ακολουθεί) οδηγούν στην αλλοτρίωση του αιτήματος να σταματήσει ο πόλεμος και στην επικράτηση πρόσκαιρων αιτημάτων “ενάντια στην επέμβαση των ΗΠΑ”, κάθε φορά που το θέαμα της επέμβασης εισβάλει στα μμε, την ίδια στιγμή που ο Άσαντ γίνεται αντιληπτός ως ο “νόμιμος ηγέτης” και η Ρωσία ο σύμμαχός του στην διατήρηση της νόμιμης εξουσίας του…
Douanier Rousseau, La Guerre, 1893-1894
Ο αντι-ιμπεριαλισμός των ηλιθίων
μετάφραση: μίσος ταξικό
Για άλλη μια φορά, το δυτικό “αντι-πολεμικό” κίνημα ξύπνησε προκειμένου να κινητοποιηθεί αναφορικά με τον πόλεμο στην Συρία. Αυτή είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Οbama σκέφτηκε να χτυπήσει τη στρατιωτική ικανότητα του Συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) ακολουθώντας τις επιθέσεις με χημικά στη Γούτα το 2014, θεωρώντας τες ”κόκκινη γραμμή”. Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Τραμπ διέταξε επίθεση η οποία χτύπησε μια άδεια στρατιωτική βάση του καθεστώτος ως απάντηση στις επιθέσεις με χημικά στην Khan Sheikoun το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, Η.Β και Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα χτυπήματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) ακολουθώντας μια επίθεση με χημικά όπλα στη Douma η οποία σκότωσε τουλάχιστον 34 άτομα, συμπεριλαμβανομένου πολλά παιδιά τα οποία είχαν βρεί καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς σε υπόγεια.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί για τις τρεις κύριες κινητοποιήσεις της δυτικής “αντι-πολεμικής” αριστεράς είναι ότι λίγα έχουν να κάνουν με το σταμάτημα του πολέμου. Περισσότερο από μισό εκατομμύριο Σύριοι έχουν σκοτωθεί από το 2011. Η μεγάλη πλειοψηφία των θανάτων πολιτών προκλήθηκε από τη χρήση συμβατικών όπλων και το 94% των θυμάτων έχουν σκοτωθεί από τη συμμαχία Συρίας -Ρωσίας – Ιράν. Δεν υπάρχει καμιά αγανάκτηση ή ανησυχία για αυτόν τον πόλεμο, που ακολούθησε το βίαιο ξέσπασμα του καθεστώτος σε ειρηνικές, υπέρ της δημοκρατίας διαδηλώσεις. Δεν υπάρχει καμία οργή όταν βόμβες βαρελιών, χημικά όπλα και ναπάλμ πέφτουν σε δημοκρατικές αυτο-οργανωμένες κοινότητες ή όταν στοχεύουν νοσοκομεία και διασώστες. Οι πολίτες είναι αναλώσιμοι* οι στρατιωτικές ικανότητες ενός γενοκτονικού φασιστικού καθεστώτος όχι. Στην πραγματικότητα, το σύνθημα “Κάτω τα χέρια από την Συρία” σημαίνει “Κάτω τα χέρια από τον Άσαντ” και πολύ συχνά δίνεται στήριξη για στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας. Αυτό ήταν προφανές, χθές, σε μια διαδήλωση που οργανώθηκε από το Stop the War UK όπου ένας αριθμός ρωσικών σημαιών και σημαιών του καθεστώτος αισχρά παρουσιάστηκαν στην διαδήλωση.
Η αριστερά επιδεικνύει βαθύτατες αυταρχικές τάσεις, τέτοιες που τοποθετεί τα κράτη αυτούσια στο κέντρο της πολιτικής ανάλυσης. Έτσι, η αλληλεγγύη επεκτείνεται στα κράτη (τα οποία γίνονται αντιληπτά ως ο κύριος παράγοντα στον αγώνα για απελευθέρωση) και όχι σε καταπιεσμένες ή μη-προνομιακές ομάδες των κοινωνιών, ανεξαρτήτως της κρατικής τυραννίας. Τυφλή (η αριστερά) ως προς τον κοινωνικό πόλεμο που συμβαίνει εντός της Συρίας, αντιλαμβάνεται τον Συριακό λαό (εκεί όπου υπάρχει) ως απλό πιόνι σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι σκακιού. Επαναλαμβάνουν το μάντρα “Ο Άσαντ είναι ο νόμιμος ηγέτης μιας κυρίαρχης χώρας”. Ο Άσαντ – ο οποίος κληρονόμησε μια δικτατορία από τον πατέρα του και δεν έχει ποτέ διενεργήσει, πόσο μάλλον κερδίσει, ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Ο Άσαντ – του οποίου ο “ΣυριακοΑραβικός Στρατός” μπορεί μόνο να κερδίσει την περιοχή που έχασε με την υποστήριξη ενός συνονθυλεύματος ξένων μισθοφόρων και βομβαρδισμών, και ο οποίος πολεμάει, σε γενικές γραμμές, Σύριους επαναστάτες και πολίτες. Πόσοι θα θεωρούσαν τη δικιά τους εκλεγμένη κυβέρνηση νόμιμη εαν ξεκινούσε να διενεργεί καμπάνιες μαζικών βιασμών σε αντιφρονούντες; Είναι μόνο ο απόλυτος απανθρωπισμός των Σύριων που καθιστά μια τέτοια θέση δυνατή. Είναι ένας ρατσισμός που αντιλαμβάνεται τους Σύριους ως ανίκανους να επιτύχουν, πόσο μάλλον να δικαιούνται, ο,τιδήποτε καλύτερο πέρα από ένα από τα πιο κτηνώδη δικτατορικά καθεστώτα του καιρού μας.
Για αυτή την αυταρχική αριστερά, η υποστήριξη επεκτείνεται στο καθεστώς του Άσαντ στο όνομα του αντι-ιμπεριαλισμού. Ο Άσαντ γίνεται αντιληπτός ως μέρος του “άξονα αντίστασης” ενάντια τόσο της Αυτοκρατορίας των ΗΠΑ όσο και του Σιωνισμού. Λίγη σημασία έχει το γεγονός πως το ίδιο το καθεστώς του Άσαντ υποστήριξε τον Πόλεμο του Κόλπου, ή ότι συμμετείχε στο παράνομο πρόγραμμα παραδόσεων των ΗΠΑ όπου ύποπτοι για τρομοκρατία βασανίστηκαν στην Συρία για λογαριασμό της CIA. Το γεγονός, πως αυτό το καθεστώς κατά πάσα πιθανότητα κατέχει την ιδιόμορφη διάκριση του να έχει σφάξει περισσότερους Παλαιστίνιους από ότι το κράτος του Ισραήλ, συνεχώς παραβλέπεται, όπως παραβλέπεται το γεγονός οτι είναι περισσότερο πρόθυμο να χρησιμοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις του για την καταστολή της εσωτερικής διαφωνίας παρά για να ελευθερώσει την κατεχόμενη από το Ισραήλ Golan.
Ο “αντι-ιμπεριαλισμός” των ηλιθίων είναι αυτός που εξισώνει τον ιμπεριαλισμό μόνο με τις ενέργειες των ΗΠΑ. Μοιάζουν να μην γνωρίζουν οτι οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Συρία από το 2014. Στην εκστρατεία της να απελευθερώσει την Raqqa από το ISIS εγκαταλείφθηκαν όλα τα διεθνή πρότυπα και οι εκτίμησεις αναλογικότητας του πολέμου. Πάνω από χίλιοι πολίτες σκοτώθηκαν ενώ ο ΟΗΕ εκτιμά πως το 80% της πόλης είναι τώρα μη κατοικήσιμο. Καμιά διαδήλωση δεν οργανώθηκε από τις ηγετικές “αντι-πολεμικές” οργανώσεις ενάντια σε αυτή την παρέμβαση, ούτε εκκλήσεις για την προστασία των πολιτών και των πολιτικών υποδομών. Αντ’ αυτού, υιοθετήθηκε η αφήγηση του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”, απο τη στιγμή που η διατήρηση των νεοσυντηρητικών τώρα διακηρυσσώταν από το καθεστώς, κάθε αντίσταση στον Άσαντ προέρχεται από τζιχαντιστές τρομοκράτες. Έκλεισαν τα μάτια μπροστά στο γέμισμα των γκούλαγκ από τον Άσαντ με χιλιάδες κοσμικών, ειρηνικών, υπερ της δημοκρατίας διαδηλωτών για βασανισμό ως θανάτου, ενώ παράλληλα απελευθέρωνε στρατευμένους Ισλαμιστές από την φυλακή. Παρόμοια, οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις στις απελευθερωμένες περιοχές ενάντια στις εξτρεμιστικές και αυταρχικές ομάδες όπως τα ISIS, Nusra και Ahrar Al Sham αγνοήθηκαν. Οι Σύριοι δεν γίνονται αντιληπτοί ωσάν να κατέχουν την ικανότητα να διατηρούν ένα εύρος οπτικών. Ακτιβιστές της πολιτικής κοινωνίας (συμπεριλαμβανομένων πολλών υπέροχων γυναικών), πολίτες δημοσιογράφοι, εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα, όλοι είναι άνευ ουσίας. Ολόκληρη η αντίσταση απομειώνεται στα πιο αυταρχικά της στοιχεία ή θεωρείται ως απλός αγωγός ξένων συμφερόντων.
Αυτή η υποστηρίκτρια φασιστών αριστερά φαίνεται τυφλή σε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού που δεν προέρχεται από τη δύση. Συνδυάζει πολιτικές των ταυτοτήτων με εγωισμό Οτιδήποτε συμβαίνει γίνεται αντιληπτό μέσα από το πρίσμα του τι σημαίνει για του δυτικούς- μόνο οι λευκοί έχουν τη δύναμη να κάνουν ιστορία. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, στη Συρία βρίσκονται γύρω στις 2 χιλιάδες αμερικανών στρατιωτών. Οι ΗΠΑ εγκατέστησαν έναν αιρθμό στρατιωτικών βάσεων στον κουρδικό βορά για πρώτη φορά στην ιστορία της Συρίας. Αυτό θα έπρεπε να αφορά όποιον υποστηρίζει τον αυτο-καθορισμό των Σύριων κι ωστόσο ωχριά σε σύγκριση με τις δεκάδες χιλιάδες των Ιρανικών στρατευμάτων και των Σιίτικων πολιτοφυλακών (υποστηριζόμενων από το Ιράν) που τώρα κατέχουν μεγάλα κομμάτια της χώρας, ή τις δολοφονικές βομβαρδιστικές επιδρομές που διενήργησε η Ρωσική αεροπορία σε υποστήριξη της φασιστικής δικτατορίας. Η Ρωσία έχει τώρα εγκαταστήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα, και της έχουν αποδοθεί αποκλειστικά δικαιώματα σε πετρέλαια και φυσικό αέριο της Συρίας ως ανταμοιβή για την υποστήριξή της. Ο Νοαμ Τσόμσκι κάποτε υποστήριξε πως η επέμβαση της Ρωσίας δεν μπορούσε να θεωρηθεί ιμπεριαλιστική γιατί η ίδια κλήθηκε να βομβαρδίσει την χώρα από το Συριακό καθεστώς. Σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, η επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ δεν ήταν ούτε αυτή ιμπεριαλιστική, καθότι κλήθηκε από την ΝοτιοΒιετναμέζικη κυβέρνηση.
Ένας αριθμός αντι-πολεμικών οργανώσεων δικαιολόγησαν την σιωπή τους αναφορικά με τις παρεμβάσεις Ρωσίας και Ιράν ισχυριζόμενες πως “ο βασικός εχθρός είναι εδώ”. Αυτό τους δικαιολογεί από την ανάληψη οποιασδήποτε σοβαρής ανάλυσης προκειμένου να καθοριστεί ποιοι ακριβώς είναι οι βασικοί παράγοντες που διεξάγουν τον πόλεμο. Για τους Σύριους, όντως ο βασικός εχθρός “είναι εδώ” (στη χώρα) – είναι ο Άσαντ ο οποίος εμπλέκεται σε ότι ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει “έγκλημα της εξολόθρευσης”. Χωρίς να αντιλαμβάνονται τις ίδιες τους τις αντιφάσεις, πολλές από τις ίδιες φωνές εναντιώθηκαν λεκτικά (και δικαίως) στην τρέχουσα επίθεση του Ισραήλ σε ειρηνικές διαδηλώσεις στην Γάζα. Φυσικά, ένας από τους πολλούς τρόπους που δουλεύει ο ιμπεριαλισμός είναι να αγνοεί τις τοπικές φωνές. Στην ίδια γραμμή, οι ηγετικές δυτικές αντιπολεμικές οργανώσεις διοργανώνουν συνέδρια για την Συρία χωρίς να προσκαλούν κανένα Σύριο ομιλητή.
Η άλλη κύρια πολιτική τάση που τάχθηκε υπερ του καθεστώτος του Άσαντ και οργανώθηκε ενάντια στα χτυπήματα των ΗΠΑ, Η.Β και Γαλλία στην Συρία είναι η ακροδεξιά. Σήμερα, η αφήγηση των φασιστών και των “αντι-ιμπεριαλιστών αριστερών” είναι πρακτικά ίδια. Στις ΗΠΑ, ο υποστηρικτής της λευκής υπεροχής Richard Spencer, ο podcaster της εναλλακτικής δεξιάς Mike Enoch και o Ann Coulter ακτιβιστής εναντίων της μετανάστευσης, όλοι είναι ενάντια στην επέμβαση των ΗΠΑ. Στο Η.Β ο πρώην ηγέτης του BNP Nick Griffin και η ισλαμοφοβική Kati Hopkins συντάσσονται στο κάλεσμα. Το μέρος όπου η εναλλακτική δεξιά και αριστερά συχνά συγκλίνουν είναι γύρω από την προώθηση διάφορων θεωριών συνωμοσίας προκειμένου να απαλάξουν το καθεστώς του Άσαντ από τα εγκλήματά του. Ισχυρίζονται ότι οι χημικές σφαγές είναι ψεύτικες ή ότι οι διασώστες εργάτες είναι της Αλ Κάιντα και έτσι αποτελούν νόμιμους στόχους των επεμβάσεων. Αυτοί που διαδίδουν τέτοιες αναφορές για την Συρία δεν βρίσκονται στο συριακό έδαφος και επομένως δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιώσουν από ανεξάρτητες πηγές αυτούς τους ισχυρισμούς. Πολύ συχνά βασίζονται στην προπαγάνδα της Ρωσίας ή του Άσαντ γιατί “δεν εμπιστεύονται τα δυτικά mainstream media” ή τους Σύριους που επηρεάζονται άμεσα Κάποιες φορές, η σύγκλιση αυτών των φαινομενικών αντίθετων θέσεων στο πολιτικό φάσμα μετατρέπεται σε ανοιχτή συνεργασία. O συνασπισμός ANSWER, που οργανώνει πολλές από τις διαδηλώσεις στις ΗΠΑ ενάντια στα χτυπήματα στον Άσαντ, έχει ένα τέτοιο ιστορικό. Πολυ συχνά και οι δύο στάσεις προωθούν ισλαμοφοβικές και αντι-σημιτικές αφηγήσεις. Μοιράζονται τα ίδια επιχειρήματα και τα ίδια memes.
Υπάρχουν πολλοί σωστοί λόγοι για την αντίσταση σε εξωτερική στρατιωτική παρέμβαση στην Συρία, είτε από τις ΗΠΑ, την Ρωσία το Ιράν ή την Τουρκία. Κανένα από αυτά τα κράτη δεν δρά προς το συμφέρον του συριακού λαού, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δρουν μονάχα βάσει των δικών τους συμφερόντων. Η παρέμβαση των ΗΠΑ, Η.Β και Γαλλίας σήμερα αφορά λιγότερο την προστασία των Σύριων από μαζικές θηριωδίες και περισσότερο την επιβολή του διεθνή κανονισμού οτι η χρήση χημικών όπλων είναι μη αποδεκτή, για να μην χρησιμοποιηθεί μια μέρα για τους ίδιους τους δυτικούς. Πιο πολλές ξένες βόμβες δεν πρόκειται να φέρουν ειρήνη και σταθερότητα. Δεν υπάρχει όρεξη να διωχτεί ο Άσαντ από την εξουσία, κάτι που θα συνέβαλε στο τέλος των χειρότερων από τις θηριωδίες. Όμως, κάποιος που ανθίσταται στην ξένη επέμβαση θα πρέπει να σκεφτεί και μια εναλλακτική για την προστασία των σύριων από την σφαγή. Είναι ηθικά απαράδεκτο να λες ότι το λιγότερο που περιμένεις από τους Σύριους είναι απλά να σκάσουν και να πεθάνουν για να προστατευθεί το υψηλό ιδανικό του “αντι-ιμπεριαλισμού”. Πολλές εναλλακτικές των ξένων επεμβάσεων έχουν προταθεί από Σύριους ξανά και ξανά, όλες έχουν αγνοηθεί. Και έτσι το ερώτημα παραμένει, όταν οι διπλωματικοί οδοί αποτυγχάνουν, όταν ένα γενοκτονικό καθεστώς προστατεύεται από ισχυρούς σε διεθνές επίπεδο παίκτες, όταν καμιά πρόοδο δεν γίνεται για το σταμάτημα των καθημερινών βομβαρδισμών, για το σταμάτημα των λιμοκτονικών πολιορκιών ή για την απελευθέρωση φυλακισμένων και το σταμάτημα της βιομηχανικής κλίμακας βασανιστηρίων, τι μπορεί λοιπόν να γίνει.
Δεν έχω πλέον απάντηση. Με συνέπεια εναντιώθηκα σε όλες τις ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις στην Συρία, υποστήριξα την διαδικασία η Συρία να ξεφορτωθεί έναν τύραννο και διεθνής διαδικασίες που προσπάθησαν να προστατέψουν τους πολίτες και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να διασφαλίσουν οτι ευθύνες θα αποδοθούν σε όλους υπεύθυνοι για εγκλήματα πολέμου. Μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων είναι ο μόνος τρόπος να τελειώσει ο πόλεμος – κάτι που φαντάζει πιο μακρυνό από ποτέ. Ο Άσαντ και οι υποστηρικτές του είναι αποφασισμένοι να αντικρούσουν κάθε τέτοια διαδικασία ενώ αναζητούν μια ολοκληρωτική στρατιωτική νίκη και συντριβή κάθε παραμένουσας δημοκρατικής εναλλακτικής. Εκατοντάδες Σύριων σκοτώνονται κάθε εβδομάδα με τους πιο βάρβαρους τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς. Εξτρεμιστικές ομάδες και ιδεολογίες ακμάζουν εν μέσω του χάους που προκάλεσε το κράτος. Οι πολίτες εξακολουθούν να φεύγουν κατα χιλιάδες την ίδια στιγμή που νομικές διαδικασίες – όπως ο νόμος Νο. 10– εφαρμόζονται προκειμένου να διαβεβαιώσουν ότι ποτέ δεν θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Το διεθνές σύστημα καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της ανικανότητας. Οι φράσεις “Ποτέ Ξανά” μοιάζουν κούφιες. Δεν υπάρχει κανένα λαϊκό κίνημα που τίθεται σε αλληλεγγύη με τα θύματα. Αντίθετα, τα θύματα συκοφαντούνται, τα βάσανά τους χλευάζονται ή δεν ακούγονται καθόλου, και οι φωνές τους είτε λείπουν από τις συζητήσεις είτε αμφισβητούνται από ανθρώπους πολύ μακρυά, που δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως για την Συρία, την επανάσταση ή τον πόλεμο, και που αλαζονικά πιστεύουν ότι γνωρίζουν τι είναι καλύτερο. Είναι αυτή η απελπιστική κατάσταση που οδηγεί πολλούς Σύριους να καλωσορίσουν τις δράσεις των ΗΠΑ, Η.Β και Γαλλίας και που τώρα βλέπουν την ξένη επέμβαση ως τη μόνη τους ελπίδα, παρά τα ρίσκα που γνωρίζουν ότι συνεπάγεται.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο – δεν θα χάσω τον ύπνο μου για στοχευμένα χτυπήματα σε στρατιωτικές βάσεις και εγκαταστάσεις χημικών όπλων του καθεστώτος, που ίσως να παρέχουν στους Σύριους μια σύντομη ανάπαυλα από τις καθημερινές δολοφονίες. Και δεν θα αντιληφθώ ποτέ ως συμμάχους, ανθρώπους που τοποθετούν τις μεγάλες αφηγήσεις πάνω από τη ζώσα πραγματικότητα, που υποστηρίζουν βαρβαρικά καθεστώτα και μακρινές χώρες, ή που εμπορεύονται το ρατσισμό, τις θεωρίες συνωμοσίας και την άρνηση των θηριωδιών.
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
